Zoals vroeger.

Ik raap een kastanje van de grond. Hij loopt naast me en pakt mijn hand. ‘Hoe is het met je?’, vraagt hij mij. ‘Goed. Ik heb het ontzettend druk, maar dat is wel allemaal leuke drukte.’, antwoord ik. ‘En de liefde?’. ‘Tja’, zeg ik lachend, ‘de liefde… Je kent me toch. Ben daar gewoon niet zo goed in’. Hij knikt begrijpend terwijl hij met zijn wijsvinger zijn bril op zijn neus duwt. ‘Te veel leuke mannen, te weinig tijd. En altijd maar bezig met die carrière van je’. ‘Zoiets’, zeg ik glimlachend. Gek eigenlijk. Het komt juist door hem dat ik mij volledig ben gaan richten op mijn carrière. Onafhankelijk en zelfstandig, waren zijn sleutelwoorden altijd. Zo lopen we een tijdje samen, hand in hand, terwijl we de bladeren op de grond voor ons uitschoppen. Hij sloft nog steeds; deed hij vroeger al. Zijn hele postuur is hetzelfde gebleven, alsof hij geen jaar ouder is geworden. En dat pak heeft hij nu ook al jaren. Zelfs de stropdas is onveranderd. Ik ben wel ouder geworden. Rimpeltjes beginnen mijn gezicht te tekenen en mijn handen zijn ook niet meer die van een twintigjarige. Ach, hij ziet dat niet. Daar let hij niet op; deed hij vroeger al niet.

Ik omklem zijn hand nog wat steviger. Grote, sterke handen; echte mannenhanden. Wat is hij eigenlijk lang?, bedenk ik me ineens. De laatste keer dat ik hem gezien heb, zat hij alleen maar in zijn stoel en staarde wat voor zich uit.
Het begint te regenen en kleine druppeltjes bedekken zijn brillenglazen. ‘Daarom wilde ik nooit een bril’, zeg ik, ‘vanwege de regendruppels’. ‘Hahahahaha!’ lacht hij hardop. ‘Jij wilde geen bril, omdat dat niet hip was’. Ik kijk hem ondeugend aan en lach. ‘Zullen we dat liedje van kinderen voor kinderen zingen?, vraag ik hem. ‘Je weet wel, die ene…
“Met één been op de stoep en één been in de goot. En als ik dat niet doe, dan ben ik morgen dood. Ik kan er niks aan doen. Ik baal er erg van. Ik weet alleen maar dat ik het niet laten kan”.
Hij volgt en samen zingen we het liedje luidkeels, terwijl we ieder met één been op de stoep, en één been in de goot lopen. ‘Dat is lang geleden’, roept hij lachend. ‘Het voelt als de dag van gisteren’, roep ik terug terwijl ik door blijf lopen op het ritme van het liedje.

De wind neemt toe en ik ril eventjes van de kou. Hij knielt voor mij neer en ritst mijn jas tot bovenaan dicht. Een dubbele knoop in mijn sjaal en twee grote handen die over mijn rug wrijven laten de kou verdwijnen, net als vroeger. Ik kijk omhoog en zie de wolken met een enorme snelheid aan ons voorbij gaan. ‘Zo snel kan het gaan’, fluister ik zacht. Wanneer ik weer naar beneden kijk, zie ik dat hij verdwijnt. Zijn hand verlaat de mijne, niet langer zijn warme adem op mijn gezicht en de kou keert terug in mij.

Ik ga zitten op de stoep en bel naar huis. ‘Hey mam! Met mij. Hoe is het met papa?’. ‘Oh kind! De Multiple Sclerose verteert hem. Al weken zit hij in zijn stoel en staart hij voor zich uit. Vanochtend moest de wijkverpleegkundige hem ineens zijn pak aan doen met die jaren oude stropdas. Was wel zijn favoriete combinatie, weet je nog? Meisje, ik denk niet dat het nog lang duurt’, en ze probeert een snik te bedwingen. ‘Ik denk het ook niet mama. Ik denk ook niet dat papa nog lang bij ons zal zijn’.

Ik schrik op van een windvlaag. Mijn sjaal schiet van mijn schouders en wordt gedragen door de wind, meters verder. Op dat moment weet ik dat mijn vader ons heeft losgelaten…