Zomaar een dag uit haar leven.

En daar zit ze dan…
Eenzaam.
Oh, met haar 42 jaar nog lang geen straf om naar te kijken.
Sterker nog, als het alleen daar om zou gaan zou ze iedere dag, minstens twee keer per dag, seks kunnen krijgen.
En het volhouden ook, zonder problemen. Als het alleen dáár om zou gaan ja.
Seks, geweldig, leuk, heerlijk, waanzinnig, maar ze wil meer…

Delen.
Een leven delen, haar leven, hùn leven.
De dag doorpraten, samen lachen, de liefde bedrijven, ruzie maken, zorgen bespreken.
Samen muziek luisteren, films kijken, argumenteren of het tot op het glibberige af met elkaar eens zijn. Samen in bed, lekker warm. Tegen elkaar aankruipen of van elkaar wegdraaien vanwege een conflict.
Maar sàmen zijn.
En juist dààr ontbreekt het haar aan…
Gegadigden genoeg, daar ligt het niet aan. Wèl aan het ontbreken van de juiste.
Die ene.

De “sfeerdagen” die nu gaande zijn helpen, bij het verbeteren van haar stemming ook al niet echt mee.
Natuurlijk weet zij dat ze blij moet zijn, niet mag klagen.
Ze heeft immers een gezonde zoon, is zelf gezond, heeft een dak boven haar hoofd, eten in de koelkast. Mensen die om haar geven. Zelfs een mooi, ander auto-tje voor de deur, en de kerstverlichting blinkt haar vrolijk tegemoet in huis.

Allemaal prachtige psychologische handvaten waar ze nu even niets mee kan…
Zuchtend staat ze op van achter haar computer en draait “All I want for Christmas is you” maar een stuk harder.