Zondagochtend

Een kamer op de tweede verdieping, niet waar ik om gevraagd had. Bovendien niet moe genoeg om de slapen. Daarnaast is het bed slecht en de kamer hiernaast voor rokers.
De verwarming kan niet lager gezet worden. Ramen potdicht want buiten regent het. Verstikkend is het woord om kamer 309 te omschrijven. Boven hoor ik een gast klagen, over een kamer die de tv te hard heeft staan.
Ik denk dat het tijden als deze zijn die me herinneren dat ik mijn voeten op de grond moet houden. Volgende dag, na een nacht met weinig slaap. Nog steeds die tv, verwarming en rokerskamer naast me. Vroeg wakker, rond half 8. De housekeeper klopt op de deur. Het “do-not-disturb sign” moet op de deur hangen. Wat een idioot om me zo vroeg wakker te komen maken. Dan zie ik dat het nog op de vloer ligt.

Mijn ogen doen zeer want de goedkope nylon gordijnen laten het felle zonlicht binnen. Het licht wat zich een weg door de wolken heen vecht, verwarmd mijn oververhitte gezicht. De verwarming wil nog steeds niet uit. Vermoeid sta ik op, wrijf mijn zere ogen uit en stap op het “niet storen” bordje.
Loop door naar de badkamer waar men ook al in geen dagen heeft schoongemaakt. Die douche zullen we dus maar uitstellen tot thuis. Zoek mijn kleren bij elkaar en schrik van mijn eigen weerspiegeling in de spiegel aan de wand. Nog steeds regent het, nog steeds staat de tv hiernaast heel hard.

Vervolgens loop ik naar beneden, hoor overal kinderen krijsen. Mensen met grote koffers komen uit te kleine kamers zetten, de een nog vermoeider dan de andere. De lift naar beneden is overvol en dus ik kan de trap nemen, want “ik heb toch geen koffers”. Kinderen rennen op en neer op de te smalle en gladde treden terwijl hun ouders met de hutkoffers proberen naar beneden te komen.
Beneden staat er een meisje wat veel te vrolijk en veel te gemaakt lacht. Zij heeft het ook niet naar haar zin, ze staat er omdat ze betaald krijgt. In een vreselijk pakje verwijst ze iedereen naar de eetzaal.
Door naar de eetzaal, die is ook veel te vol. Laten de dat dan maar overslaan. Iedereen loopt door elkaar heen, er is ook al bijna geen brood meer. Koffers staan overal tussen de tafels. Kinderen huilen, mensen kijken geïrriteerd over hun krant heen. Het is warm en te donker in de eetzaal. Ik loop naar buiten langs de receptie, waar een ander meisje me vrolijk een “fijne dag” wenst.
Met zo een begin moet dat ook zeker wel lukken.

Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik een deur kon openen en het verstikkende hotel achter me kon laten. Diepe zucht, frisse lucht. Een auto passeert en rijd door een plas. Mijn schoenen zijn doorweekt, maar het kan me niks schelen. De regen blijft maar vallen, de rust op de straat.
Het zijn de tijden als deze die me laten inzien dat ik gewoon mijn beide voeten op de grond moet houden. Die me laten inzien dat een iets duurder hotel vaak wel de moeite waard is en dat het misschien nog wel beter is om gewoon naar huis te gaan. Kortom, ik ben helemaal geen hotelmens en zal het nooit worden ook.

Wat hou ik van de frisse lucht en de rust op zondagmorgen.