Zonnebril in de avond

De zon schijnt nog net over de daken van de huizen als ik door het straatje fiets waar ik Maya het laatst heb gezien. Het was pikdonker op een warme avond in juli, maar ik herkende haar postuur meteen en bij het horen van haar stem wist ik het zeker. Daar liep Maya. Ik wilde afstappen en naar haar toe rennen, maar was teveel verrast en fietste schlemielig door. Het is nu maanden later, maar ik heb er nog steeds spijt van. Denkend aan Maya rij ik over de Museumbrug naar het station en zet mijn fiets in de ondergrondse stalling. Daar haal ik mijn mp3-speler uit mijn tas en luister naar een aflevering van de Soul Show. Gladys Knight and the Pips zingen ‘A taste of bitter love’ als ik bij de halte ga staan. De bus is laat en reizigers werpen geïrriteerde blikken op hun horloges. Ze kijken op als een meisje met iets te hoge naaldhakken en een grote zonnebril in de avondschemering tussen de wachtende bussen opduikt. Het is een opvallende verschijning. Het is Maya. Voordat ik besef wat er aan de hand is, is ze weer tussen de bussen verdwenen. Ik blijf besluiteloos staan en besef dat ik weer een kans gemist heb. De bus rijdt voor en ik stap in. Als ik door het raampje naar buiten kijk, zie ik Maya als laatste in de rij aansluiten. Hoewel het bijna donker is, heeft ze haar zonnebril nog steeds op. Ik word zenuwachtig en zet mijn mp3-speler uit.

Het valt me op dat ze moet betalen voor de busreis. Ze heeft dus geen OV-kaart en studeert blijkbaar niet. Als ze langs me loopt in het gangpad, ziet ze me niet. Net op tijd zeg ik haar naam. Ze kijkt om zich heen. ‘Hé hoi, hoe is het?’ Ik mompel wat terug. Ze blijft in het gangpad staan en vertelt dat ze niet is gaan studeren, maar van plan is een wereldreis te gaan maken. Ik stel haar zoveel mogelijk vragen, zodat ik lang naar haar kan kijken. Ze wil naar Parijs, Japan en Australië. Ze heeft geen studie gevonden die bij haar past. Misschien voel ik me daarom tot haar aangetrokken. Ze is in alle opzichten een vrije geest. Als ze voor de zoveelste keer heen en weer geslingerd wordt door de optrekkende en afremmende bus, gaan haar ogen op zoek naar een lege zitplaats. ‘Ik ga maar even zitten, denk ik’. Ze glimlacht naar me, pakt mijn schouder even beet en neemt afscheid met ‘goeie reis’. Ik zet mijn mp3-speler weer aan en luister naar ‘Walk away from love’ van ex-Temptations zanger David Ruffin.

Tijdens de busreis zie ik haar gezicht steeds voor me. Ik wil naar achteren lopen om naast haar te zitten, maar durf niet. Bij het uitstappen zie ik haar achterin zitten met de witte dopjes van haar iPod in haar oren. Ze zwaait lachend naar me en ik zwaai geëmotioneerd terug. Hoewel de avond is gevallen, lijkt het alsof de zon een laatste restje licht over de wegrijdende bus werpt.