Leren is leuk en leren is lastig, eng en vervelend. Het is een levenslang proces dat begint bij onze geboorte en eindigt wanneer we onze ogen voorgoed sluiten. Het volgen van lessen vinden we niet altijd gemakkelijk. De les is op een tijd die ons niet uitkomt -we hebben geen zin- soms kunnen we niet met de docent overweg –die doet moeilijk- of ineens vinden we de lesstof toch niet meer zo leuk als toen we begonnen. Groepslessen zijn nog lastiger. Afhaken is geen optie. Er is een eer hoog te houden ten opzichte van de groep. Gezamenlijk iets moeilijks doen is niet bepaald een motiverende factor voor de angsthazen onder ons. Maar als we moeilijke dingen willen leren, zullen we onze angsten onder ogen moeten komen en er de confrontatie mee moeten aangaan.

Sinds een tijdje doe ik aan Zumba, de nieuwste rage uit Zuid-Amerika, voor salsalovers en latindancers. Het is een intensieve work-out, waarbij je maximale inspanning levert, om zodoende vetverbranding te realiseren. Ik wil straks zwemmen zonder bandjes, dus heb ik mij enthousiast aangemeld. Op de televisie leek het gemakkelijk na te doen, in de praktijk viel het zwaar tegen. Toch Zumba ik mezelf al weer enkele weken strak in het pak.

Gemene deler in de groep is de gezamenlijke onzekerheid, gecombineerd met lachsalvo’s veroorzaakt door ledematen, die zich onverklaard vreemd bewegen. Een dansje dat in het begin nog langzaam wordt voorgedaan, wordt eenmaal op het tempo van de muziek al gauw onmogelijk. “Voel de vibes” roept de gymjuf. Die voel ik wel maar in de vorm van vibraties van tot nog toe onbekend gebleven spekzones, die ongewenst mee bibberen op de maat van de muziek.

Als toetje doen we “even“ de buikspieren en dat loopt altijd uit tot een stief kwartier. Dan tot slot nog even de spieren rond het middenrif want dat is het geheim van Zumba. De nadruk ligt op het gebied tussen borsten en heupen. Die zone wordt ultiem slank en soepel en dat is wat ik wil.

Een dag later verklaar ik ditzelfde gebied tot ramp- en oorlogsgebied. Bukken wil niet lukken en als ik nies doet het zeer. Overal, in de flank, rechts en ja, dáár ook.
Volgende week weer. Lekker.

Categorieën: Gein & Ongein

Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

9 reacties

klapdoos · 5 mei 2010 op 12:21

Goed de spierjes laten werken, veel water drinken heb je minder last van de napijn, sterkte.. 😆 😆 😆

Emiliever · 5 mei 2010 op 19:37

Geweldig! Nu ik dit gelezen heb, weet ik het zeker. Ik ga het ook doen.

Fem · 6 mei 2010 op 09:07

aiaiaiai.. dat klinkt pijnlijk!

DreamOn · 6 mei 2010 op 19:37

Maar… is het wel léuk? En is het nou dansen, of een soort van aerobics?
Leuk verhaal trouwens! 😀

Ontwikkeling · 6 mei 2010 op 21:19

Tuurlijk is het léuk! (maar ook zó niet…soms) en soms is het pijnlijk. Het is soepele dansaerobic op Latijns Amerikaanse muziek, waar je vrolijk van wordt. Een doorlopende vakantieworkout
(nee, heb geen aandelen)

Dees · 7 mei 2010 op 11:42

Ik ben veel te gesteld op mijn waardigheid om er aan te beginnen. Zodra ik verplichte pasjes moet doen, reageert mijn lijf enkel nog in spiegelschrift en dan nog altijd net een seconde te laat… Trauma’s. Leuk stukje en respect voor je moed 😉

Shitonya · 7 mei 2010 op 22:24

Ik heb ook wel eens BuhBah gedaan en ik voelde me langzaam sterven. De bewegingen lijken ook op stuiptrekkingen, dus al met al een langzame pijnlijke dood waar je geen vet mee verbrandt, maar eerder je ogen, omdat er allemaal zeekoeien voor je gezicht staan te zwansen die allemaal in de waan zijn dat zoiets belachelijks leuk zijn kan.

Ontwikkeling · 8 mei 2010 op 19:06

Als zwemmen goed voor je lijn is, wat doen walvissen dan verkeerd?
Dat effect dus 😉

Niet bij mij in de klas… (tuurlijk niet!)

Patrick · 18 juni 2010 op 19:39

je gevoel voor humor en je schrijfstijl versterken elkaar… Mijn inziens steek je met je “kop” ver boven het maaiveld uit, niet in de laatste plaatst omdat je niveau van schrijven consistent blijft..

weer met veel plezier je column gelezen..

Geef een reactie

Avatar plaatshouder