Zwaar materieel

Het hogedrukspuitseizoen is weer aangebroken. De eerste die er dit jaar bij mij in de buurt mee begon, een bouwvakker ‘between jobs’, besloot op een kwade dag het tegelpaadje van zijn piepkleine tuintje met harde hand aan te pakken. Het ontsierende laagje mos en vuil dat de lange winter er op had achtergelaten moest weg. Toen ik ’s morgens mijn huis verliet was hij al druk aan het spuiten en toen ik ’s middags thuiskwam weerklonk nog steeds het sonore geroffel van het apparaat. De onvermoeibare buurtgenoot was gehuld in zijn oliepak nog altijd druk aan het spuiten, nauwelijks zichtbaar in de door hem veroorzaakte rukwinden van waterdruppels. Toen de schemering al begon te vallen liet hij me druipend maar apetrots het resultaat zien van een dag noeste arbeid. “Dus hier moet het nog buurman?” vroeg ik argeloos toen ik een paar grauwe tegels in het oog kreeg maar dat was tegen het zere been. “Kijk nou es goed”. Ik snapte dat er loftuitingen verwacht werden en beaamde net op tijd dat zijn paadje er fris bijlag. Een paar dagen later bleek een andere buur aangestoken door het hogedrukvirus en die ging zijn schutting te lijf. Opnieuw ten koste van zeeën van tijd en oceanen aan gezond drinkwater werd de schutting gereinigd van wat het ook geweest moge zijn dat er niet op thuishoorde. Buurman stond erbij als een brandweerman die er dankzij moed, kracht en inzicht in geslaagd was een grote uitslaande brand te bedwingen, en passant nog een paar levens reddend.

De zomer is het heggenscharen- en motormaaierseizoen. Piepkleine heggen tussen minuscule tuintjes worden met oorverdovend geraas een kopje kleiner gemaakt. Grasveldjes worden platgewalst door zwaar materieel dat op een slagveld niet zou misstaan. Maar helaas voor de bestuurders van de ronkende voertuigen is het geen oorlog zodat de potten en borders met geraniums, fuchsia’s en rozen ontzien moeten worden. Op straffe van de krijgsraad in de persoon van moeder de vrouw. Als de herfst zijn intrede doet komen de bladblazers uit de hangars. Gehanteerd door dezelfde vastberaden handen blazen ze knetterend of loeiend bladeren van de plek waar ze lagen naar een andere. Omdat de blaadjes niet altijd de goede kant op willen kost het meestal geruime tijd voordat er enige tekening in de strijd komt. In de winter neemt de boormachine het estafettestokje over. Hele huizenblokken worden onleefbaar als iemand die al dan niet terecht meent over 2 rechterhanden te beschikken de klopboor uit zijn holster haalt om creatieve invallen op interieurgebied werkelijkheid te helpen maken.

Het is niet dat stoepjes niet meer schoon te krijgen zijn met behulp van een bezem en een emmer water. Ook niet dat de groei van heggen onbeheersbaar uit de hand zou lopen zonder een heggenschaar met snoer of benzinereservoir. En evenmin dat een hark niet meer volstaat om het afgevallen blad de baas te blijven. Ingrijpende interieuraanpassingen zijn ook mogelijk door alleen wat meubels heen en weer te schuiven. Maar daar gaat het helemaal niet om. Waar het om gaat is de vraag wie die hogedrukspuiten, de gemotoriseerde heggenscharen, de bladblazers en de boormachines bedienen! Mannen! Mannen die niet anders zijn dan de stoere helden die door de eeuwen heen hun mannelijkheid konden bewijzen op heel andere slagvelden met heel andere wapens! Mannen in vredestijd hebben een probleem. Afgezien van een enkele vredesoperatie moeten ze afblijven van hun tanks en hun geweren. Er blijft niets anders over dan oorlogje spelen. Met speelgoedwapens voor grote jongens die net zoveel herrie maken als echte. Hogedrukspuiten, boormachines, motormaaiers, bladblazers.