Aan de kant gezet

De kogel is door de kerk. Ik had het zien aankomen en ik kon het niet meer tegenhouden.
Na vele ruzies, die voor hem doorslaggevend waren, is het er toch van gekomen. Ik ben aan de kant gezet. Een collega van hem is de schuldige. Die heeft haar aan hem voorgesteld. Ze kan absoluut niet aan mij tippen. Daar komt hij nu pas achter, maar nu is het te laat. Ze heet overigens Eva. Ik noem haar Eva de Navigatieslet, want een slet ben je wel als je duizenden mannelijke automobilisten weet te verleiden tot het kopen van een naar het schijnt handige Tom Tom. Dit nieuwe speeltje, voor volwassen mannen, vervangt niet alleen de geweldige kaartlezende vrouw maar zou ook de ruzies over de juiste en kortste route voorkomen. We zijn weer een illusie rijker.

Voor Eva ging het als volgt: Hij reed en ik las kaart, althans dat was de afspraak. Mannen kunnen nu eenmaal niet twee dingen tegelijk. Daar kunnen ze niks aan doen, dat is de schuld van het mannelijke brein. Meestal dirigeerde ik hem in de juiste richting, maar soms dan ging het wel eens mis. Dan was hij het er niet mee eens en reed uitermate vertrouwend op zijn eigen kennis de verkeerde kant op. Ik moest hem dan weer op het rechte pad brengen, maar dan ontstond er vaak paniek. Die paniek ontaardde al spoedig in een hoogoplopende ruzie, ondanks dat we ons nog zo hadden voorgenomen dat we er dit keer om zouden lachen. Eenmaal een veilig plekje langs de kant gevonden, bedaarden de gemoederen en gaven we elkaar een sorry-kus.

Nu gaat het als volgt: Voor we vertrekken is hij uren bezig met het instellen van de adresgegevens. Eva berekent de route, maar zelfs met haar is hij het niet eens, want ze leidt ons dwars door de stad. Daarnaast moeten we snel gaan rijden, want Eva’s batterij is bijna leeg en ze laadt zich alleen op tijdens het rijden. We zitten in Leiden waar ik over een uur examens heb. De spanning is dus bij mij al te snijden. Eenmaal in de auto duurt het 15 (oké ik overdrijf weer eens, het is maar 13) minuten voordat het ding eindelijk geïnstalleerd is. Volgens Eva arriveer ik over 10 minuten bij het examenlokaal. Maar ik vertouw haar voor geen meter en wil veel vroeger vertrekken. Hij vindt dat onzin, want hij is gek op Eva. Eva zeurt niet, Eva scheldt hem niet uit, Eva maakt geen ruzie en Eva zegt alleen het hoognodige.

Nu moet Eva eerst contact maken met ‘boven’ voordat ze haar bek open doet, dus beginnen we maar al met rijden. Waarheen? Hij heeft geen flauw idee. Eva heeft er duidelijk geen zin in en ik moet haar weer eens resetten. Alsof dat helpt. Het liefst smijt ik haar het raam uit. Van het resetten word ik vervolgens weer wagenziek, want mijn brein moet de weg kunnen volgen. Eva veroorzaakt een ruzie en drijft zo een wig tussen ons in. Hij is boos, omdat ik Eva een waardeloze snol vind. Het ergste vind ik nog dat hij haar altijd de hand boven het hoofd houdt. Ze kan niks fout doen in zijn ogen. Als ik de gewone papieren kaart van Nederland erbij pak, is het hek van de dam. Ik heb geen vertrouwen in hem en Eva. Vind je het gek? Gelukkig roept Eva net op tijd ‘linksaf’. Iets wat volgens de borden niet klopt, want ze loopt nu een beetje achter met haar info.

De volgende aanwijzing is weer een hele duidelijke, want Eva schreeuwt kordaat ‘keer om’.
Tja, dat gaat niet overal zo makkelijk, maar Eva weet dan ook niet dat je vast staat in een file en van het begrip éénrichtingstraat heeft ze nog nooit gehoord. Nadat we zijn omgekeerd, roept ze ‘neem verderop de afslag links’. En ja, wat is verderop? Weer reden tot een echtelijke ruzie. Niet alleen de kloof tussen ons wordt steeds groter ook de afstand tot het examenlokaal. We belanden nog verder van het eindpunt van onze 10 minuten durende route. Na een half uur zitten we eindelijk goed doordat ik de weg herken van vorige examens. Mijn interne geheugen werkt gelukkig beter dan dat van Eva, maar ja ik heb geen touch-screen, lampje, chipjes en mijn stem klinkt nu niet meer zo aangenaam als die van Eva.

Hij kijkt me aan met zo’n blik van ‘zie je nou wel dat we goed zitten.’ En wanneer ik van boosheid Eva wil uitzetten, roept ze rechts afslaan. We kijken elkaar verbaasd aan, want er is in de verste verte aan mijn rechterkant geen afslag te bekennen behalve een rij met grote dikke bomen. Eva is een complot van mannen om de wereld te overheersen. Eva wil me dood hebben! En eenmaal in de hemel aangekomen roept ze zeker ‘bestemming bereikt’. De trut. Hij kan kiezen: ik eruit of zij eruit?

En daar sta ik dan langs de kant van de weg. Aan de kant gezet door EVA; Een Verleidelijk Asfaltwijf. Gelukkig ben ik zelf ook nog wel een beetje verleidelijk, want er stoppen 5 auto’s met niet verkeerd uitziende mannen. Helaas prijkt er op hun dashbord ook een Tom Tom. Er zit niets anders op dan te lopen naar het dichtstbijzijnde informatiebord en de pijl te zoeken met de woorden ‘U bevindt zich hier’. Ik hoop voor alle vrouwen dat er geen man komt die bedenkt dat ook deze borden vervangen moeten worden door weer een of ander technisch vernuft, want dan schop ik hem persoonlijk naar MARS, neem zijn navigatiesysteem af, zodat hij nooit meer de weg terug weet te vinden.