Afscheid

Blauwe rook verliet de mond van de uitgerangeerde danseres en verspreidde zich tegen het vergeelde plafond. In haar ogen stonden de herinneringen aan vergane glorie, passend bij het vervallen, benevelde café. Ze zou willen dansen, maar haar benen voelden als oud ijzer. Ze was een van God’s vergeten schaakstukken. De koningin van het spel, verslagen door zijn pionnen. Ze neuriede in zichzelf. Er was niemand die haar lied nog kende. De kroegbaas lachte en gaf haar een nieuw glas whisky. Deze was van de zaak. De volgende zou ze krijgen van een oude man, die zijn vergetelheid in de spiegels van haar gebroken ogen hoopte terug te vinden. De nacht was jong, maar zij was oud. Met haar liefde in de bodem van haar halflege glas.

Er was ooit een man; hij was knap net als zij. Op een heldere nacht vonden zij elkaar, na de aftocht van een van haar vele optredens in de glorieuze revue “Mont Martre”. Wekenlang had hij haar gefascineerd staan observeren. Haar vloeiende, heupwiegende, elegante en dan weer bloedgeile bewegingen brachten hem in vervoering. Ze was een mysterie. Ze was een heldin. En ze had benen waar zelfs La Dietrich voor zou buigen. Nadat hij eindelijk de moed had gevonden om haar na het zoveelste spetterende optreden aan te spreken, waren woorden niet meer nodig. Slechts een blik was voldoende voor haar om te weten dat zij haar liefde na vele kortstondige flirts en romances in hem had gevonden.

Maar sprookjes bestaan niet, en als ze bestaan is het meestal maar voor even. De werkelijkheid greep alsnog in en de man stierf een veel te vroege dood, de danseres verloren achterlatend. Met pijn in haar hart moest ook zij in zelf verkozen eenzaamheid de genadeloze wraak van de ouderdom ondergaan. Haar spieren werden stram en de dans werd beëindigd. Maar hoewel ze haar lenigheid verloor, was haar geheugen nog minstens zo rekbaar als zestig jaar geleden.

Stevig omklemde ze haar glas. Haar nagels waren versierd met sporen van rode nagellak en haar rug was gebogen. Maar op het moment dat de pianist de eerste noten van “I cover the waterfront” inzette, rechtte ze haar rug en verscheen en er een vage glimlach rond haar mond. Met haar zachte, doorrookte stem neuriede ze mee op de trage, golvende klanken van de muziek:

“I cover the waterfront. I stare at the sea. For the one I love must soon come back to me..”.

Moeizaam stond ze op en zei de kroegbaas vaarwel. “Tot morgen”, groette hij terug en met rode ogen verliet ze het café onder de begeleiding van de laatste wegstervende klanken.

“De wereld is zo’n lawaaierige plaats, de enige rust die je er nog kunt vinden is op het kerkhof”.

Die nacht zou ze gaan rusten.
Haar geliefde zou op haar wachten.