Aftellen met Amélie Poulain

Vorige week heb ik, zoals de laatste jaren traditie is rond deze tijd, een pompoen uitgehold. Met behulp van een extreem bot aardappelschilmesje heb ik er daarna twee driehoekjes uitgesneden. Die vormen samen de ogen, een kleiner driehoekje eronder de neus. De grootste uitdaging vormde het uitsnijden van de mond, maar nu staat hij dan toch, met een waxinelichtje in zijn binnenste, op mijn balkon. Door de regen van de afgelopen dagen is het rottingsproces jammer genoeg nu al ingetreden. Ogen, neus en mond krijgen een steeds dikkere laag schimmel en het monster krijgt iedere dag een papperiger uiterlijk. Ik ben bang dat hij Halloween niet zal halen. Ik tel af, nog eenentwintig weken tot de lente; nog vierendertig tot de zomer.

Het laatste bloemencorso is al maanden geleden, mijn tuin al weken winterklaar. De bomen hebben hun geelgouden en oranjerode bladeren verruild voor naakte, sombere takken. Een brutale ekster waagt zich op mijn balkon, waar hij probeert een van de bloembollen, die ik gisteren in een grote mand heb gepoot, op te graven. De lucht wordt steeds grijzer, de wind kouder en voor de zoveelste keer kom ik, na een fietstochtje naar de supermarkt, kletsnat geregend thuis. De tijdschakelaar op mijn schemerlamp blijf ik verzetten. Het lijkt wel alsof het iedere dag vroeger donker wordt! En ook mijn humeur wordt, naarmate de weken verstrijken, een klein beetje donkerder.

Nog negentien weken tot de lente; nog tweeëndertig tot de zomer.

Zoals ieder jaar word ik verzocht na te denken over hoe we Kerstmis in familieverband vorm gaan geven. Het liefst ging ik met kind en lief naar verre oorden, om in de sneeuw van een echt witte Kerst te genieten. Maar ik heb helemaal geen lief! Gelukkig zijn er voldoende mogelijkheden op internet om dat probleem te verhelpen. Misschien vind ik een leuke man met wie we straks onder een Oostenrijkse of Zwitserse kerstboom kunnen genieten van glühwein, sneeuw en een copieus kerstdiner? Het inschrijven op een datingsite kost geen enkele moeite. Het vinden van een geschikte meneer wel. De een houdt niet van glühwein, de ander niet van Zwitserland.

Nog zeventien weken tot de lente en nog maar dertig tot de zomer!

Na weken vol regen, ergernissen en tegenslagen kijken we vanavond naar ‘Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain. Ik was vergeten wat Amélie en de muziek uit deze film voor je humeur kunnen doen. De pianoklanken van ‘La comptine d’un autre été’ brengen me onmiddellijk terug in de Provence. Dwalend door eeuwenoude stadjes, waar mijn dochter op iedere straathoek en van ieder doorkijkje een foto wilde maken met mijn camera, omdat de hare op de kinderkopjes in Cannes in honderdduizend stukken uiteen was gevallen. En opeens kunnen de lange sombere avonden me niet meer deren. Heb ik maling aan rottende pompoenen, tijdschakelklokken die voortdurend bijgesteld moeten worden, rovende eksters en mijn sukkelende liefdesleven. Amélie en haar muziek nemen me bij de hand, zoete herinneringen oproepend aan een prachtige voorbije zomer en me een heerlijke nieuwe zomer belovend.

En zo tellen we samen af. In goed gezelschap vliegt de tijd!