Al sla je me dood…

Onlangs zag ik de met 5 Oscars bekroonde film [i]Saving Private Ryan[/i] nog eens en vroeg me af of ik ook bereid zou zijn om voor het vaderland te sneuvelen. Stel dat ik tijdens [i]D-Day[/i] het strand op moest, terwijl de ledematen me om de oren vlogen; zou ik dan niet het hazenpad kiezen? En wat te denken van de veldslag in de film Braveheart? Daar sta je dan tegenover de vijand te wachten om over enkele ogenblikken met de speren voorwaarts op elkaar in te rennen… Ik weet niet weten of ik het lef had. Maar dankzij Uncle Sam is dat tegenwoordig gelukkig ook niet meer nodig. Het Amerikaanse leger heeft namelijk een mooie baan voor je. Stel je voor, je bent soldaat, ontbijt ’s ochtends met je gezin, kust je vrouw gedag en brengt je kinderen naar het kinderdagverblijf. Daarna rijd je naar je werk, gaat achter een beeldscherm zitten en schiet zo veel mogelijk Taliban door het hoofd. Na een grote cola en een paar donuts drop je nog een [i]Hellfire[/i]-raket op Al Qaida en dan log je uit, rijdt naar huis en bent mooi op tijd om je kinderen op te pikken en Oprah te kijken. Is dat niks?

Ik vind het bijzonder vreemd maar in Afghanistan vliegen tegenwoordig onbemande, zwaar bewapende, robot-vliegtuigjes rond. Deels automatisch en deels bestuurd vanuit de Verenigde Staten door jochies achter een soort Super-Nintendo. Als ze een bom laten vallen hoor je ook [i]Wiiiiiiiiiiiiii…….[/i]

Op zich is dat een kwestie van vooruitgang, dat zie je overal. Onze kat is dol op rundvlees terwijl ze in de natuur nooit een koe zou hebben kunnen vangen. Waarom zou je dan het leven van een piloot nog riskeren als het niet per sé nodig is? Zijn nut is tegenwoordig niet groter dan dat van een TV-omroepster: leuk, maar volledig overbodig. Bovendien zijn deze vliegtuigjes nauwkeuriger dan raketten zodat ziekenhuizen straks alleen nog worden opgeblazen als er kindjes van de Taliban in liggen. Geweldig toch?

Nou nee, niet echt. Een oorlog uitvechten zonder zelf enig risico te lopen is net zo laf als je vriendin dumpen via een krabbel op Hyves. Het scheelt je een avond gezeur maar ik denk niet dat je er veel sympathie mee wekt. En zoals de Amerikanen in Irak hebben gezien, heb je de sympathie van het gewone volk wel nodig als je eenmaal klaar bent met het platbombarderen van hun land. Natuurlijk, het gebruik van bermbommen, boobytraps en clusterbommen is ook niet heldhaftig maar dit is net zo laf als het trainen van dolfijnen in het opblazen van mijnen en torpedo’s.

En er schuilt nog een gevaar: een retour gekomen vliegtuigje waar de vijand zojuist het landingsgestel onderuit heeft geschoten is heel wat minder afschrikwekkend dan een militair in een rolstoel – of bodybag. Of met zo’n glazen oog… Of zonder armen…. Kortom, de kiezer zal een oorlog zonder al die afgerukte ledenmaten veel langer toppie joppie vinden.

En zo wordt de drempel om een oorlog te voeren alleen maar lager. Eigenlijk hebben deze vliegtuigjes dus het tegenovergestelde effect van een atoombom. Moest je het vroeger wel erg bont maken om een atoombom op je dak te krijgen, voor een risicoloze aanval is het nu al genoeg als je voornaam Robert en achternaam Mugabe is.

En dat is het probleem. Denk aan de soldaten tijdens D-Day, denk aan William Wallace in Braveheart en je kunt inderdaad begrijpen dat een mens oorlog voert voor idealen waarvoor hij bereid is te sneuvelen. Maar als we niet meer bereid zijn te sterven voor een oorlog, is die oorlog simpelweg de strijd niet meer waard. Er is een gezegde: [i]If it’s not worth dying for, it’s not worth fighting for[/i].

Weet je waarom we die wapens dus helemaal niet nodig hebben? Ik heb lang gedacht voor welke oorlog ik zou willen sterven, maar al sla je me dood….. behalve als de Duitsers weer komen, kan ik niets bedenken. Jij?