Op een avond zit Arletta naast mijn bed. Zomaar op het randje met haar lange slanke benen gekruist bij de enkels. Elegant. Verlegen. Met haar zachte glimlach. Ik lig te woelen in mijn bed. En kan de slaap niet vatten. Maar slaap ik, of ben ik nog wakker? Ik zie dat ze mij wat wil vertellen. Kan ik haar niet verstaan, of zegt zij niets. Toch heeft het iets geruststellends, ook al is zij dood. Ik val in slaap. Dagen later kom ik haar tegen bij de opticien. Dan weer bij de wolwinkel. Ik kom er nooit, maar nu zij dood is, kijk ik altijd even naar binnen. Ik heb niet zoveel met wol en garen. Terwijl ik vriendinnen heb die echt hele mooie dingen maken. Ik verwonder mij altijd over het feit dat zoiets truttigs hip kan zijn. Of vet cool zoals mijn dochters uitroepen bij het zien van iets echt moois.

Mijn kinderen. Weet jij nog dat we zeiden: “alle vogels zijn met hun nesten begonnen, behalve ik en jij”. Dat wij ons af vroegen: “waar wachten wij nog op” en we stopten met onze antidepressiva. Jij werd verliefd op een alcoholist en ik op de man achter de bar. Ik kreeg de man en de kinderen. Jij een groot drama. Hij nam zoveel van je waardigheid af dat ik niet meer wist hoe ik je vriendin kon zijn. Totdat je eindelijk los kwam. Te laat, dacht ik. Terminaal bevonden kreeg jij alsnog de grote liefde. Terecht want die verdiende je meer dan ik. Niet terecht dat jij er maar twee jaar van mocht genieten. Zo ’s avonds voor het slapen gaan, zie ik jou en dan wijs jij naar mijn kinderen.

Net voor je dood schreef jij uit de Parijse periferie dat er duiven op je balkon een nest hadden gebouwd. Hun jongen zag jij nog zelfstandig worden. Ze aten uit de bek van hun moeder, maar konden zelf ook al zaadjes eten. Af en toe deden ze vliegoefeningen, waarbij ze de vleugels snel heen en weer bewogen. Daarna gingen ze op hun tenen staan, eerst één voet dan de andere. Ze kwamen al even van de aarde los. Dit was het allerlaatste wat ik van je hoorde. Soms zie ik jou. Voel ik je. Of denk ik dat. Blijf je kijken totdat ik kan vliegen?


33 reacties

arta · 25 maart 2009 op 13:20

Oh, Nana, wat heb jij dit prachtig neergezet. Zelden zo geraakt door een stuk.

Kuin · 25 maart 2009 op 13:47

In één woord: SCHITTEREND!!

Dees · 25 maart 2009 op 13:53

Gebeurt me niet zo vaak bij het lezen van een stukje, maar ben tot tranen toe bewogen.

Garuda · 25 maart 2009 op 14:24

Ik ben er stil van…heel mooi neergezet.

Mien · 25 maart 2009 op 14:35

In zo weinig woorden zoveel zeggen.
Knap geschreven.
Een roerende column Nana.
Alleen de titel had sterker gekund.

Mien

edit:
Komt na herlezing ook voor mij in aanmerking voor CvdM!

SIMBA · 25 maart 2009 op 14:36

Jeetje wat een ontroerend mooi stukje! :wave:

pally · 25 maart 2009 op 15:21

Wat een prachtig juweeltje van een column, Nana! Een sfeer die ontroert, maar nergens te zwaar is. :wave:
CVDM , wat mij betreft

groet van Pally

doemaar88 · 25 maart 2009 op 16:02

Kippenvel. Prachtig.

Anne · 25 maart 2009 op 17:11

Raadselachtig. Mooi.

lisa-marie · 25 maart 2009 op 19:15

Ik ben geraakt en ontroerd , kippenvel gekregen en vochtige ogen. :wave:
Voor mij mag het de CdvM worden.

Ma3anne · 25 maart 2009 op 19:38

[i]Hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hi(c) (a)nda thu uuat unbidan uue nu [/i]
Eén van de oudste Nederlandse zinnen op schrift.
Heel verrassend en passend om hier de vertaling tegen te komen als uitgangspunt voor jullie grote stap in het leven: relaties.

Het verhaal raakt me diep. Je manier van schrijven zo delicaat.

Schitterend, Nana!

Bitchy · 25 maart 2009 op 19:54

Rillingen! Zo mooi!

WritersBlocq · 25 maart 2009 op 23:50

Hoe het beeld zich bij mij ontwikkelde:
van een van je kinderen die op je bedrand zit, naar de gedaante, naar wat jullie gedeeld hebben en nog delen, en hoe jullie elkaar, nog steeds, opzoeken en nodig hebben.

De balans van troost en gemis die eruit geput worden vind ik zeldzaam uniek geschetst.

Dank je wel Nana :kus:

KawaSutra · 26 maart 2009 op 00:55

Prachtig Nana, ontroerend. Stil.
Wat fijn voor je om die geruststelling te ervaren in haar aanwezigheid. Dat geeft jou weer de kracht te leven zonder vliegangst.

Nana · 26 maart 2009 op 11:59

Dank voor jullie mooie en lieve reacties!
Het voelt zo goed dat mijn verhaal precies overkomt als ik bedoeld heb! Dat moest ook zo zijn…

Mosje · 27 maart 2009 op 16:18

Mooi Nana.
Nu nog naar de CX meeting komen!

anneda · 1 april 2009 op 02:28

Ontzettend mooi! :wave:

Mien · 1 april 2009 op 07:45

Terechte keuze voor de CvdM.

Emotie en herinnering prachtig gevangen in woord en beeld.

Proficiat Nana!

Mien

pally · 1 april 2009 op 09:47

Proficiat, Nana! Ik had het in mijn eerdere reactie al als CVDM getipt.Ben er helemaal content mee. :kus: Pally

Mosje · 1 april 2009 op 10:05

Terecht een maandje bovenaan deze!
:kus:

Nana · 1 april 2009 op 11:47

Leuk zo een vroeg verjaardagscadeau! Morgen ben ik ook nog echt jarig. Dank jullie wel !

Ma3anne · 1 april 2009 op 12:51

Gefeliciteerd Nana! Alvast met je verjaardag maar uiteraard ook met deze column van de maand. :kus:

SIMBA · 1 april 2009 op 14:09

Dubbele felicitaties voor nana!

arta · 1 april 2009 op 14:14

Gefeliciteerd!
Wat een pareltje bovenaan deze maand, helemaal goed!
🙂

Bitchy · 1 april 2009 op 15:01

Gefeliciteerd!!

Zooo mooi, die mag van mij langer dan een maand bovenaan staan!

lisa-marie · 1 april 2009 op 20:13

Gefeliciteerd met beide:verjaardag: :ballon:
en kan er elke keer weer van genieten

Dees · 2 april 2009 op 10:03

Er is er een jarig hoera hoera! 🙂 :kus:

Gefeliciteerd! Ook met deze prachtige column een maandje aan de top.

Groeten,

Dees

LouisP · 2 april 2009 op 23:26

Nana,

Het lijkt wel alsof je vraagt om tussen de alinea’s zelf de overgang te maken. Alsof je als lezer zelf iets moet invullen?

Gevoelig met een ziel geschreven!

L.

Nana · 3 april 2009 op 15:05

Dank je wel LouisP en dat heb je goed gezien, dat is ook echt zo.
Dank voor nog meer felicitaties!

WritersBlocq · 6 april 2009 op 00:04

[quote]Blijf je kijken totdat ik kan vliegen?
[/quote]

Zeldzaam veel zit er in deze CvdM, of… zie ik ze vliegen…? Wie weet.

Hoe dan ook: ik feliciteer je dubbel en dwars, en zie ze graag vliegen zoals hierboven, dikke vette Pauline:kus:

LouisP · 9 april 2009 op 00:29

N.
jezus, die laatste alinea!
Die is zo goed. Ik had pootje geschreven ipv voet maar voor de rest. Kippenvel, elke keer weer dat ik het lees.

Heel het stuk is machtig mooi, maar het laatste gedeelte is ongelofelijk sterk.
L.

champagne · 11 april 2009 op 10:34

Mijn voorgangers hebben het allemaal al gezegd en toch wil ik het ook nog doen: mooie column!

Nana · 12 april 2009 op 14:06

Dank je wel dat je alsnog wilde zeggen! Dat zegt ook heel veel.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder