Alles wat glittert is geen goud

De schijnvrolijkheid van de jaren ’70 waarin continu de dreiging van terroristische acties heerst, wordt op treffende wijze in beeld gebracht in de film ‘In the name of the father’. We zien Gerald Conlon (Daniel Day-Lewis) onbezorgd een potje voetballen en op de achtergrond horen we het ludieke ‘Tigerfeet’ van Mud. Ineens klinkt er een harde knal. Het leven van Conlon verandert daardoor voorgoed. Hij verdwijnt door deze IRA-aanslag in Guildford jarenlang onschuldig achter tralies. Jaren later zou de schijnbaar zorgeloze zanger [url=http://www.garyglitter.tk/]Gary Glitter[/url] ook veroordeeld worden, maar niet onterecht.
In Nederland hebben we in het midden van de jaren ‘70 eveneens te maken met terroristische acties, maar de hitparademuziek uit die jaren klinkt uitermate optimistisch. Glamrockers als Bay City Rollers, Mud en The Rubettes maken de dienst uit. Artiesten als Alvin Stardust die in de jaren ’60 niet aan de bak kwamen, hijsen zich in een extravagante outfit en proberen mee te liften op het succes van bands met glitter in hun haar, zoals T-Rex, The Sweet en Slade. Zij hebben genoeg van politiek getinte teksten en ingewikkelde symfonische muziek. Zij willen de humor uit de jaren ’50 terug met teksten over lekkere meiden en het genot van seks. Ook met hun podiumacts willen ze weer meer leven in de brouwerij brengen. Geen saaie mannen met droevige gezichten, maar fris ogende, kleurrijke kerels met lange haren die in zijn voor een geintje. Met hoge plateauzolen en opvallende kleding weten ze de aandacht op zich te vestigen. Door het androgyne karakter van de acts spreken sommigen denigrerend van ‘nichtenrock’.

Als de dertiger Paul Gadd op een avond T-Rex in Top of the Pops ziet optreden weet hij zeker dat in die muziek zijn toekomst ligt. Al 15 jaar lang speelt hij in biljartzalen zonder uitzicht op groot succes. Gadd trekt een astronautenpak aan en herdoopt zichzelf in Gary Glitter. Vanaf 1972 staat hij 22 keer in de Engelse hitparade, waarvan 3 keer op nummer 1, en tweemaal in de Amerikaanse top 40. Met ‘Rock ‘n’ roll (part 2)’ haalt hij zelfs de Amerikaanse top 10. Hij wordt het oerbeeld van de glam of glitter rock. Met zinnen als ‘Do you wanna touch me? Where? There!’ en ’Talking is fine, if you’ve got the time’ laat hij humor en popmuziek hand in hand gaan. Zijn handelsmerk is het vraag en antwoordspel met zijn koor en de hypnotiserende dubbele drums (‘Burundi beat’).

De hoogtijdagen van Gary Glitter duren niet lang. Zijn begeleidingsband The Glitter Band neemt in ’76 de fakkel over met de hit ‘People like you, people like me’, maar als nieuwe stromingen als punk en disco opkomen, verdwijnt de icoon van de glitter rock naar de achtergrond, ondanks herhaalde pogingen om terug te komen. Zijn invloed is niettemin groot. Zijn syncopische, dansbare vierkwartsmaat en teksten over lol trappen, worden opgepikt door veel discoartiesten. New wave bands als The Human League nemen songs van Glitter op en samples van hem duiken onder andere op in ‘Doctorin’ the tardis’ van The Timelords (The KLF). Ook in veel films horen we de muziek van Glitter, zoals in ‘Any given Sunday’ van Oliver Stone (‘Alexander’) en ‘The full monty’ over een stel middelbare heren die een stripact instuderen. De keurige actrice Helena Bonham Carter laat in ‘Dancing queen’ haar borsten zien als ze een striptease uitvoert op ‘Do you wanna touch me?’. In veel ijshockeyhallen klinkt nog steeds Gary Glitter als de puk in het doel verdwijnt.

[img align=left]http://www.theage.com.au/ffxImage/urlpicture_id_1041989997072_2003/01/08/09GLITTER,0.jpg[/img]Het demasqué van Glitter komt in ’97 als zijn laptop het niet meer doet en hij naar een computerzaak gaat. De reparateur schrikt zich een hoedje als de harde schijf barstensvol met kinderporno blijkt te staan. Hij doet aangifte en de politie vindt bij Glitter thuis dozen tot aan het plafond met plaatjes van blote meisjes en jongens. Hij blijkt dagelijks tussen de 6 en 12 uur te besteden aan het zoeken van kinderporno op internet. De mediabelangstelling keert zich door deze onthulling in rap tempo tegen hem. Glitter moet een aantal maanden in de cel doorbrengen en doet in die periode een zelfmoordpoging. Helaas probeert hij na zijn gevangenisstraf niet zijn naam te zuiveren, maar vlucht hij achtereenvolgens naar Cuba en Cambodja. Beide landen moet hij na protesten van bezorgde ouders gedwongen verlaten. Hij heeft de schijn tegen zich, want in Cambodja is kinderprostitutie een nationaal probleem. Net als in de film ‘In the name of the father’ blijkt achter het schijnbaar onbezorgde imago van Gary Glitter een donkere kant schuil te gaan. Op zijn cd ‘Ultimate’ staat ‘What your mama don’t see, your mama don’t know’. Zal Michael Jackson dezelfde woorden hebben gesproken tegen zijn logés op Neverland?