Associaties

Waarom associeer ik de langzame uitvoering van de 5e symphony van Mahler toch altijd met mijn jeugd? Wat is dat toch. Het komt altijd terug, dat idee, dat gevoel. Maar waarom luister ik er dan naar of…. Waarom zou ik er niet naar luisteren? Geen idee eigenlijk. Met vrouwen is het in mijn leven niet anders gesteld. Ofwel luister ik naar ze en wordt mijn leven door hun geleid, ofwel ga ik mijn eigen gang en dan hoor je ze brommen. Waarom ik dit vertel weet ik niet, ik weet niet wat in mij vaart maar ik moet het even kwijt. Als ik deze 5e symphony hoor dan denk ik altijd terug aan de tijd dat mijn ouders nog leefden en ik thuis woonde. Ik denk terug aan het ongenoegen destijds, aan de twisten, de jaloezie. Wat zou ik bijvoorbeeld graag nog eens een borreltje met mijn vader willen drinken. Maar dan met de dingen die ik nu weet, die ik ondertussen heb geleerd. Als ik mijn vader nu op mijn manier zou uitleggen hoe de zaken destijds volgens mij in elkaar staken, hoe hij behandeld is en beoordeeld, zou hij dat dan begrijpen? Of zou hij het geweten hebben? En hoe tolerant was hij dat hij zichzelf zo kon wegcijferen?

Ik weet bijvoorbeeld niet beter of ik had maar één familie en dat was de familie van moeders kant. Van vaders kant niet, daar werd nooit over gesproken. Maar nu kom ik er langzamerhand achter dat er meer familie leeft, van vaders kant. Had ik onlangs al een achterneef gevonden dan vind ik nu weer een tak van mijn vaders familie waar ik geen weet van had, en dat emotioneert mij enorm.

Ik heb geen binding met deze mensen maar ik zou ze zo graag omarmen en als verloren zonen verwelkomen, kerels of vrouwen maakt me nu even niet uit. Maar die tegenstrijdigheid, het lijkt op gas geven en tegelijkertijd hard remmen: eerst had ik niemand en nu heb ik er drie binnen één week.

Dat is het wat mij in die 5e symphony zo aantrekt, dat wisselende karakter, het gas geven en tegelijkertijd remmen, opgejaagd en naar de achtergrond; luid en dan heel zacht. Met mijn koptelefoon op lig ik op de grond, zet het geluid ietsje harder en luister … ik laat mij meevoeren naar het verleden en mijn stemming veranderd. Ik sta op en smijt mijn koptelefoon in de hoek; ik moet wat anders gaan doen.

En juist dit geeft volgens mij, in de 5e van Mahler, de filosofie van het leven weer: het is heel even, tussen twee stiltes, luid geweest. Als ik in de spiegel kijk zie ik druppels op mijn hemd, ja, ook ik ben maar een mens.