Auf wiedersehen!

Onze laatste dag in New York. Mijn reisgenoot Rien en ik willen onze reis afsluiten in een echte Amerikaanse [i]diner[/i]. Onze tafel is vol gezet met water, broodjes, crackers, tomatenketchup en tien pakjes boter. In Nederlandse termen voldoende calorieën voor een volledige maaltijd, in Amerika slechts het begin. De ober die ons met een zwierig gebaar de menukaart aanreikt lijkt weggesneakt uit de Sopranos. Na een tijdje ons gesprek afgeluisterd te hebben vanachter een houten schot komt hij ons water bijvullen. ‘Auf wiedersehen!’, zegt hij triomfantelijk. Europa is klein voor deze mensen.
Wij bestuderen de kaart, die voornamelijk uit Italiaanse gerechten lijkt te bestaan. Dat is vreemd, aangezien alle tafels om ons heen voorzien zijn van vette patatten en hamburgers. We vragen Soprano om uitleg. ‘Lazy people, look, there’s more than two pages in this thing! Auf Wiedersehen! Hij legt onze menukaarten op de lunchpagina, die volstaat met burgers en chickenwings. ‘But, that’s lunch’, probeert Rien. ‘No stupid, it’s 9 pm, it’s no lunchtime. Danke schön.’ Vertwijfeld kijken we naar de kaart. ‘I’d like a hamburger please’, zegt Rien.
‘All right, you take deluxe and the lady too’, zegt Soprano op weg naar de keuken. Ik roep hem na dat ik toch liever een spinazietaart wil. ‘You want Greek salad with that, auf wiedersehen.’ Ik stotter ‘ok’ in de richting van de keuken waar hij al in verdwenen is om de bestelling door te brullen.

Soprano komt terug en begint een gesprek met Riens mannelijke achterburen. ‘You just friends or you guys gay?’ De mannen reageren niet snel genoeg en Soprano stoomt door naar de volgende tafel. Daar zit een zoenend stelletje dat hem duidelijk niet bevalt. ‘You food is getting cold people!’, roept hij, terwijl hij het bord van een man die net zijn tanden in de tweede helft van zijn hamburger zet alvast afruimt.

Na een tijdje heeft Soprano besloten dat we klaar zijn en komt hij de rekening brengen voor ‘my friends’. Voor we weg kunnen heeft zijn baas nog een ingeving.
‘I take your picture,you can show your family our place.’ Prima. Vriendelijke lachen we naar de camera, betalen we onze rekening en lopen de zaak uit.

In het vliegtuig bekijken we onze foto’s. Op de foto uit het restaurant prijkt, naast mijn breed lachende gezicht, een halfkaal Sopranohoofd in klapzoenstand. Danke schön, auf wiedersehen!