Augustus: trui, lange broek en sokken

Vroeger, nog niet zo lang geleden, was augustus de zomermaand bij uitstek. Dat in tegenstelling tot dit jaar, maar daarom niet getreurd. Volgende keer ben jij weer aan de beurt. Augustus dan. Met geweldig weer.

Gatverdamme, wat een kloteweer. Ik erger me kapot. Regen en buien wisselen elkaar af met een plensbui. Koud. 16 graden. Ik wil een trui. Ik wil een lange broek. Sokken. Ik heb koude voeten. Sodeknetter zo bar heb ik het nog nooit meegemaakt.

Kom ik terug van een vakantie uit een gebied waar het normaal gesproken ’s zomers dertig+ is, is het dit jaar in de eerste week afzien met elf graden. De tweede week was het redelijk, de derde week weer hopeloos. Op een gegeven moment stond de voortent ruim 10 centimeter onder water terwijl het hier in Nederland blotebuikenweer was, gezien de apps die we kregen doorgestuurd. Met foto’s van blote kinderen in een zwembadje in de tuin of ergens aan een strandje. ‘Ik wil naar huis,’ verzuchtte ik menigmaal.

‘Nog een weekje, dan gaan we terug,’ troostte mijn man mij.

Ja, ja, zoals de planning ook was, dacht ik grimmig maar ik zei niets. Het zou zijn vakantie ook nog bederven, die van mij was al bedorven. Niet van de warmte. De enkele keer dat de zon scheen, kon ik er niet in zitten, daarvoor brandde hij te fel. Dus zat ik onder een boom. Kijken naar de hemelsblauwe lucht waarin mooie wolkenpartijen te zien waren. Maar daarvoor was ik geen duizend kilometer gereisd met auto plus caravan, twee dagen lang. Wolken hebben we thuis ook. Nog vele malen mooiere.

Toch heb ik een fijne vakantie gehad, noodgedwongen lekker lui liggen lezen in de voortent of onder de luifel in een luie stoel. Het is jaren geleden dat ik zoveel gelezen heb als dit jaar en voornamelijk slecht geschreven boeken. Dit op aanraden van Stephen King in zijn boek Over lezen en schrijven. Je leert niet alleen van je eigen fouten. Aan die van anderen heb je ook wat.

Niet alleen het lezen was fijn, ook de hernieuwde contacten met mensen van een jaar geleden, van twee, drie en nog meer jaren geleden. Het is net als thuiskomen, dat gevoel overvalt me iedere keer weer als we op ons vertrouwde vakantiestekje aankomen. Dat is genieten. Zo ongedwongen, zo spontaan allemaal.

Staan twee mannen urenlang te kletsen over technische problemen? Dan komt de ene vrouw wel naar de ander met de vraag: ‘Zullen we een portje drinken? Die twee zijn nog lang niet uitgekletst.’

‘Ha, gezellig, ik pak wat te knabbelen erbij,’ is dan de reactie en daar zitten we dan. Vrouwen hebben de naam, maar op een camping is het omgekeerd: kerels kletsen, vrouwen aan de neut.

Neem het afwasritueel dat echt door de mannen gedaan moet worden. Het kan uren duren eer ze terug op honk zijn: kletsen met deze of gene.

En toch blijf ik erbij dat het hier nu echt kloteweer is, koud, nat en ongezellig. Geef mij de camping maar met vies weer. Dan wil ik ook een trui en lange broek met sokken eronder. Koud blijft koud. Maar er zit verschil in.