De schaduw speelt een spelletje met me. Weer is ze een metertje opgeschoven. Loom rek ik me uit en twijfel of ik de moeite neem haar achterna te gaan door me twee slagen om te rollen. Een schapenwolkje zeilt vanuit het niets voor de zon waardoor ik me een prinsesje voel dat op haar wenken wordt bediend.
Natuurlijk is het leuk maar dat is toch geen reden steeds zo’n brok in mijn keel te hebben! In de eerste plaats heeft ze dezelfde vent al minstens vijftien jaar. Ook heb ik af en toe het gevoel dat er meer gescheiden wordt dan getrouwd (hoewel dat natuurlijk statistisch gezien helemaal niet kan). Tot slot verziek ik met mijn nuchter- en nukkigheid bij de vleet romantische acties van mijn lief. En toch, mijn beste vriendinnetje gaat trouwen en ik kan wel janken.
Vrijdagavond, een sfeervolle brasserie. We zoomen in op twee vrouwelijke ongeveertigers, er is discolicht en dansbare muziek maar tot hun verbazing zitten en praten de in groten getale aanwezige twintigers en dat was het.
Zegt de ene ongeveertiger tegen de ander: ‘ik zou me als twintigjarige kapot schamen als ik op een vrijdagavond in een brasserie zo zat te droognaaien.’ Ze nemen met een misprijzende blik de clientèle in zich op en weten zeker dat alleen zij bereid zijn over de bar te tijgeren om wat leven in de brouwerij te brengen.
Ik herinner me de eerste ontmoeting met mijn buurman alsof het gisteren was. Zijn introductie was dan ook vrij uniek: ‘als je 6 nachtdiensten per week draait, mag je natuurlijk best af en toe een biertje drinken.’ Zijn nachtdienst bestond uit een krantenwijk, waarbij hij zo’n 4 halveliterblikken per ‘dienst’ van 2,5 uur dronk.
Mijn vriendin heeft de perfecte methode om me over mijn dipje heen te helpen, zegt ze. Ik wil helemaal geen hulp, wil alleen maar even klagen en zwelgen. Daarvoor is het nu te laat.
