Herfst

Laatst gaf een dame mij een leuke reactie op mijn blog. Ze zei dat ze het graag leest omdat ik haar meevoer in ‘mijn’ beleving van de dingen. Zij vertelde mij dit juist op een moment dat ik mij afvroeg waar het blog nu eigenlijk toe dient, dat heb ik soms, zo’n dipje.

Post

Mijn lief zit nu al uren achter Skype om onze zoon te helpen een ellenlange tekst te verbeteren. Taalblindheid komt veel voor in onze familie en ook onze afstammeling is ermee behept. 

Bloedhonden bevalling op de Hongaarse Poesta.

Het is elke keer weer leuk om hier in ons ooievaars dorp in het zuid-westen van Hongarije, het Bloedhonden Clubblad in de brievenbus te vinden. De postbode heeft geen huisnummer nodig, de kop op de voorkant zegt hem genoeg. Dat moeten die gekke Hollanders zijn, die hebben vier van die exemplaren in de tuin banjeren.

Insteken, omslaan, doorhalen en af laten glijden

Wie ooit breien heeft geleerd zal zich deze instructies nog goed kunnen herinneren.
Ik weet het nog precies, het allereerste geklungel met die dunne gladde naalden. De warme zachte handen van de juf, die achter mij staat en met haar handen de mijne stuurt. Alles in de knoop en frustratie ten top. Later de eerste zelfgebreide sjaal, trui en poppenkleertjes. Màn wat was ik trots op mijn breisels!

Ontspan!

Ik denk teveel. Vooral nu ik naar dit lege scherm zit te staren, razen de gedachten door mijn hoofd. De rest van mijn lichaam voelt als een soort springveer. Wanhopig probeer ik om kris, kras tussen al mijn ideeën door, er één zinnige te ontdekken. Een creatie uit deze chaos is godsonmogelijk. Zo’n soort crisis kan uren duren, dagen verpesten.