Ik was in gedachten verzonken naar ’t Hoekje gelopen. De auto was gespoten en zag er schitterend uit. Ik had die middag het dashboard weer ingebouwd. Alles kon weer worden ingebouwd. Ben zou nog een paar dagen veel werk hebben en dan was het gebeurd. En toch peinsde ik over het ‘kleinigheidje’. Ik wilde van het gevoel af dat Willem wat over me te vertellen had.
‘Ik heb de hoofdprijs gewonnen,’ riep Connie. Ze danste door de kamer. Mijn verkeerslicht meisje. Ze was door het dolle heen. Ik hield nog meer van haar dan anders. Ze had een brief in handen waarin het heuglijke nieuws werd meegedeeld.
Toen ze gekalmeerd was ging ze aan tafel zitten en legde de brief voor zich neer. ‘Lees maar eens wat er staat,’ zei opgewonden.
Ik kwam Ber tegen in de bouwmarkt. Ik zocht naar strips om een lastige hoek van het laminaat af te werken. Ber had een lorrie met balken, planken een rol gaas en bakken met spijkers en schroeven. Wilde hij een tuinhuis bouwen? Maar waarvoor was dat gaas dan?
Het was zaterdag. Ik was druk bezig. Toen ik naar buiten liep om een hoop troep in de container te gooien stond Connie te praten met Spicht. Ze heet Jenny weet ik inmiddels, maar in gedachten noem ik haar nog steeds zo.
‘…is heel aardig…’ hoorde ik Spicht zeggen.
Ze stond alleen bij de heg achter het huis. Vlakbij het gat. Willem morrelde aan de achterdeur.
We zaten samen voor de tv. Connie en ik. We keken Hokusai Bon. Het was niet te geloven. Het was zaterdagmiddag half drie. Een fatsoenlijk mens is dan bezig in de tuin, prutst ergens wat in huis of valt zijn vrouw lastig maar kijkt niet naar een kinderserie op tv.
