Een politicus heeft het er maar druk mee op Bonaire. Zeker zo rond verkiezingstijd. Zorgen dat iedereen z’n steekpenningen op tijd krijgt. Nog wat mensen op fictieve posten plaatsen. En de godganse dag de andere partij uit maken voor rotte vis, hun partijprogramma voor totaal klote en hun beleid tot volkomen kut.
Omdat het nou eenmaal lekker makkelijk tellen is, ben ook ik op 1 januari weer eens gestopt met roken. Poging 24, in de afgelopen 3 jaar. Ik ben vol vertrouwen, want 24 keer is scheepsrecht!
Het staat mij nog helder voor de geest. Ik zat in een hoekje van de woonkamer te spelen. Met knikkers enzo. Ik was tenslotte 6 jaar, een knikkerspelend gerechtigde leeftijd. De buurvrouw was op visite en ze zat samen met mijn moeder op de bank thee te leuten. Geen idee waar ze het over hadden, maar ineens keken beide dames lachend mijn kant op. Mijn moeder zij smalend: “Die daar? Da’s d’r ene van de melkboer.”
Zo. Weer een column geschreven. Klaar. Af. Drie keer nagekeken op veelvoorkomende spelvouten en verkeerd d-t gebruik. Opbouw goed. Begin, midden eind. Niet meer dan 450 woorden, want de lezer moet niet te moe worden. Hij is perfect: snedig en doch zinnig, verzonnen doch echt. Voor de allerlaatste keer lees je de column door. Je moet nog steeds een beetje lachen, want je vindtdt jezelf nog steeds vrij grappig. En dan plaats je de column op COLUMNX.nl. Het begin van het einde. (81 woorden)
Daar ligt ze. Vijf meter van mij vandaan, op zo’n ligstoel. Ze leest een boek met een Spaanse titel, iets uit de Flair Boekentoptien van Gemartelde-Lesbische-Zuid-Amerikaanse-schrijfsters. Ze heeft blond haar, een groene handdoek en een blauw bikinibroekje. Ze is topless en haar borsten zijn nep. Dusdanig nep dat je gerust mag spreken van een chirurgische vergissing. Iets te veel siliconen erin gepropt.
