Aan het eindexamen gaat veel vooraf. Voor mij was dat zes jaar vwo, waarvan ik vijf jaar helemaal niets gedaan heb. Maar in het zesde jaar moest ik er wel aan trekken. Nog snel wat dingen afronden, profielwerkstuk, andere werkstukken en mondelingen. Uiteindelijk ging ik met goede cijfers mijn examen in.
“Ik schenk je glas wel vol”, zei Sander. Ik gaf mijn glas en hij schonk het vol met cola. Niet gewoon vol,
maar helemaal tot de rand. Sanders vriendin werd boos op hem. Of het kwam door het te volle glas of door de
blik die Sander mij schonk weet ik tot op de dag van vandaag nog niet.
Een aantal dagen geleden toen ik in bed lag had ik erge dorst. Ik besloot naar beneden te gaan. Al snel besefte ik dat ik niet de enige was die uit bed was. Mijn broertje zat op zijn knieën in de badkamer voor de douchemat. Ik vroeg wat hij aan het doen was, maar hij wees me erop dat ik stil moest zijn en dat hetgeen waar hij naar aan het kijken was erg lief was. Ik had het niet gelijk door, maar ineens zag ik het: Een vieze dikke bromvlieg!
Jan-Willem is hier niet meer. Jan-Willem is verschrikkelijk ver weg. Onbereikbaar voor mij, zijn vrienden en familie. Hij is zijn hart achterna gegaan. De af en toe dronken en over voetbal speculerende feyenoorder is verliefd.
Elke maandagmorgen gaat bij mij om 7 uur de wekker. Meestal ben ik al voor de wekker wakker door een vogel die zich rond 6 uur (altijd ’s maandags, zo lijkt het) onder de dakpannen boven mijn hoofd probeert te nestelen. Als die beesten nou ook eens uit zouden slapen.
