Ik haat verkiezingen. Ik haat de verkiezingstijd. Ik heb een gloeiende hekel aan verkiezingsretoriek. Maar ik ben dol op de democratie, zoals wij die met zijn allen ‘vorm’ aan hebben gegeven.
Jammer dat tijdens de tijd voor de verkiezingsdatum de dames en heren politici zieltjes proberen te winnen op alle mogelijke manieren liegen en bedriegen. Beloften doen waarvan ze nu al weten dat ze die nimmer waar kunnen maken.
Het is een kleine woonkamer op de vierde verdieping van een troosteloos flatgebouw. Zo’n flatgebouw waar graffiti op muren, ramen en deuren de sfeer bepalen. Haar appartement ruikt niet echt prettig. Zeg maar onfris. Het eenzame peertje verlicht de oude houten tafel met een zwak schijnsel. De geverfde muur kleurt sinister. Veel heeft de woonkamer niet te bieden, een paar stoelen, een gescheurde oude bank. Het goedkope TL licht van de formica keuken geven aan dat de bewoonster niet van koken houdt, laat staan gezelligheid. Haar hobby’s liggen op andere terreinen dan eten en gezond leven.
Ver weg ruist de zee, het helmgras wuift teder heen en weer. Een konijn huppelt door het warme duin. Het duinzand is zomerswarm zoals alleen duinzand kan zijn.
De sportzomer van 2012 is voor Nederland één van de dramatische ooit. De complete afgang van de Oranje-elf tijdens het Foebal-WK, blijkt het begin van veel, zo niet alle ellende te zijn geweest. Het wielerspektakel in Frankrijk, beter bekend als de Tour de France, een fiasco, waarbij ‘een Spanjaard de Nederlandse eer’ moest redden. Te bizar voor woorden.
“Ik heb een ranzig seksleven,” zegt ze en kijkt me aan met haar grote hazelbruine ogen, neemt een hap van haar gegrilde bio kip in salsa saus. En ze glimlacht, open blik, gewoon zoals ze is. Ontwapenend, eerlijk, recht-voor-haar-raap, verleidelijk, soms uitdagend. Ik kijk naar haar en denk; ‘tja, ranzig..’ en neem een slok van de ‘la place’ cappuccino.
