Het zat er al aan te komen. De postbode bij ons in de wijk rijdt sinds enkele weken met een aanhanger achter zijn fiets. Iedere ochtend doet hij mijn adres als eerste aan om zijn vracht te lossen. Zodra ik hem zie komen duik ik weg achter een gordijn en zie hoe hij met een verbeten trek om zijn mond de oprit oprijdt. Met priemende ogen richt hij zijn norse blik door het zijraam en zoekt een slachtoffer om zijn ergernis op te projecteren.
Behendig laveer ik mijn Kawa tussen het drukke stadsverkeer door. Hier en daar links of rechts inhalend zoals het in Amsterdam gewoon is. Ik voel me als een vis in het water. Bij stoplichten wurm ik mij naar voren. Zodra groen licht dan maak ik een reis in de tijd. Wie net nog medeweggebruiker was is nu geschiedenis; slechts een stipje in mijn achteruitkijkspiegels.
Haar make-up doos ligt geopend op tafel. Bedachtzaam pakt ze de juiste kleur. Ze reikt haar hand richting mijn gezicht en zorgvuldig kleurt ze mijn lippen rood. Haar lippen bewegen mee alsof ze haar eigen spiegelbeeld voor zich ziet. Als versteend sta ik voor haar en onderga gelaten de betovering die zich binnen nog geen half uur heeft voltrokken.
In 1984 kreeg ik hem in handen. Waarschijnlijk na afloop van een kerstborrel of iets dergelijks. Ik weet het niet eens meer; zo lang geleden. En al die tijd heeft hij me niet los kunnen laten. Ik was helemaal geen kenner op dat gebied maar de vormgeving stond me wel aan. “Je moet toch ergens mee beginnen”, dacht ik toen, “wil je na verloop van tijd kunnen zeggen: wie wat bewaart die heeft wat.”
In een doolhof van gedachten
Wanhopig zoekend dat wat is
Teruggetrokken uit het heden
Zijn geest is zijn gevangenis
