Mijn werkgever heeft mij altijd naar tevredenheid beloond. Totdat ik een paar maanden geleden plotseling signalen ontving waar mijn haren van overeind zijn gaan staan. Geheel onverwacht werd mij, en een groot aantal collega’s met mij, een voorgenomen degradatie aangezegd. Zogenaamd in het kader van een noodzakelijke reorganisatie van de diverse units binnen het gebouw.
“Hoi pap, het gaat niet goed met me. Alles komt op me af, ik wil hier weg.”
En dan moet je je kind moed inspreken. Zorgen dat hij niet opgeeft, dat hij licht aan de horizon ziet. Maar dan moet je eerst wel even slikken. Je ziet zijn nog korte leven in een oogwenk aan je voorbij gaan. En onherroepelijk kom je bij de vraag: ‘Waar heb ik een fout gemaakt?’
Een krachtige gure wind blaast door de Amsterdamse straten. Vlagen regendruppels striemen strak getrokken gezichten. Zwijgend lopen zij voort in onopvallende groepjes door de donkere nacht, ieder met zijn eigen gedachten. Uit diverse kroegen klinkt luide muziek maar onverstoorbaar vervolgen de schijnbaar doelloze passanten hun pad.
Boingk!!!
Onder protest worden mijn gedachten vanuit een dwaze wereld in een sneltreinvaart de werkelijkheid ingetrokken. “Papa, papa, wakker worden….ik moet toch naar school….?”
Bovenop mij ligt die kleine dondersteen, een big smile op zijn gezicht en met een niet te stuiten enthousiasme om er weer een heerlijke dag van te maken. Ik probeer zijn voorpret te delen terwijl ik de gordijnen openschuif. Het belooft een mooie dag te worden.
Een enorme bulkcarriër, niet gehinderd door enig verstand of schuldgevoel maar slechts door zijn zware logge lichaam, meert af in de Amsterdamse Westhaven, geholpen door drie minuscuul kleine slepers. Als een dommekracht heeft hij zijn vracht opgehaald in Ivoorkust ten gerieve van het rijke westen, de suikeroom van de wereld.
