In oktober werd het grootste dorp van Europa weer eens flink op de kaart gezet. Zélfs vergeleken met grote broer Parijs. Vanaf mijn dagelijkse werkplek uitkijkend over de asgrauwe daken van Amsterdam-West zou je de onderhuidse emoties niet direct bevroeden. Maar als je de kranten van die week openslaat bekruipt je toch een onbestemd gevoel of je auto op Sloterdijk nog wel veilig geparkeerd staat.
Het is een onbestemd gevoel, beklemmend. Zo tussen maag en middenrif. En het drukt, het ligt zwaar op de maag. Af en toe vlamt het op. Als een veenbrand woekert het onderhuids om plotseling als een steekvlam in de hersenen tot ontbranding te komen. Door oververhitting knappen er hersencellen waarna het vuur door verstikking lijkt te doven. Maar dat is slechts schijn.
Alles in het leven is complementair. Goed tegenover kwaad, liefde versus haat. Oorlog en vrede. Minima, maxima. Rijk, arm. Optimist, pessimist. Geluk, verdriet. Klein, groot. Nat, droog. Macht en onmacht. Geloof, ongeloof. Roofdier, prooi. Dader, slachtoffer. Winnaar, verliezer. Water, vuur. Vrouwelijk, mannelijk. Maan en zon. Yin en yang. Allemaal onevenwichtige tegenstellingen maar in samenhang één geheel.
“Ik heb nog een laatste vraag. Wie hem goed beantwoordt gaat over naar de volgende klas. Ik geef jullie zeven dagen de tijd.”
Tientallen ongeduldige kinderogen zijn gespannen gericht op meester Marabout die hen streng aankijkt. “Waaruit bestaat het grootste deel van alle kennis op aarde.”
Ik moet u iets bekennen. Ook ik word met enige regelmaat overvallen door een dwangmatige en niet te stuiten behoefte tot bevrediging van impulsieve verlangens.
Eigenlijk is het ongemerkt gegaan, het sluipt er als het ware in en de bewustwording komt pas veel later. Maar dan is het te laat.
