Geconcentreerde ogen volgen zijn dwingende wijsvinger.
“Daar is Tillie. Ze loopt in de tuin. Wat ziet ze er leuk uit!” Bij het zien van het uitroepteken herhaalt hij de zin met de juiste klemtoon en haastig zoekt hij de volgende regel. Ik glim van trots. Precies zoals ik het hem heb voorgedaan in al die jaren dat ik hem al voorlees.
Mijn kamergenoot is een gezegend mens. Ik ben namelijk, als ik de uitslag van de onlangs gehouden poll mag geloven, de ideale collega. Voor 35% moet het een harde werker zijn, 31% vindt gezelligheid het belangrijkst. Bij 23% is de ideale collega nog niet geboren. Bij 7% is dat de collega die altijd de koffie haalt en voor 4% is het de beste vriend. Nou, ik voldoe aan werkelijk alle criteria in de poll genoemd, voor het gehele totaal van 100%. Zelfs het geboortecriterium is toepasbaar want ik werk al zo lang bij onze dienst dat mijn geboorte allang verjaard is.
De schemering dreigt. Een gure wind jaagt door de straten. Met moeite weet de zon zich nog net boven de dicht opeengepakte gevels uit te trekken, waarna hij berustend zijn ondergang aanvaardt. Voor hem is er geen eer te behalen. Zijn krachteloze stralen weten nauwelijks door het grijze wolkendek heen te dringen. Ze geven de mistige contouren van de stad niet meer dan een geelachtige gloed.
Uitgeleverd aan de wolven heb ik hem. Zo voelt het. En zo voelt hij het. Met vier man hebben ze hem in bedwang moeten houden.
“Je bent een sterke vent”, had zijn psychiater een keer tegen hem gezegd. “Eenvoudige arbeid kun je best verrichten, sjouwen, in de bollen, of magazijnwerk. Als je straks weer aan het werk gaat en een zekere structuur in acht neemt, dan kun je best nog wat van je leven maken.”
Elke zin die in mij opkomt blijft onafgemaakt. Het maagdelijk witte papier onder mijn hand weigert mijn teksten, door ieder vers geschreven woord te verbleken tot een lege leegte. De tijd vertelt een verhaal dat niet geschreven wil worden. Ik haal diep adem en kijk naar de afbeelding op de voor mij uitgestalde kaart.
