Een prettige jeugd kan je het niet noemen. Haar oma zat in een psychiatrische inrichting, haar moeder kwam overduidelijk uit dezelfde genenpoel.
De moeder-dochter-relatie verstoord.
Haar moeder die zelf geen voorbeeld had en haar dochter die als vanzelf als moeder fungeerde. Niet hoe het hoort, maar wel hoe het ging.
Zij wilde lenzen toen ze 14 jaar oud was. Niet meer die dikke jampotglazen bril. Haar moeder weigerde, wat een onzin, nergens voor nodig.
Het zijn uren, maar het lijken dagen, maanden.
Urenlang lijkt het na elke ademteug de laatste te zijn, maar telkens weer komt er weer één. Elke keer een klein dansje in mijn hart, dat je er nog bent.
Zoveel moeite kost het je, zoveel kracht. Kracht vanuit het diepste van je ziel.
Terwijl je op je ademhaling na, doodstil ligt, lijkt het of je hele lichaam beweegt.
De energie die vrij komt, terwijl er in je gedachten waarschijnlijk niets meer gebeurt. Of wel? Hoor je me wel?
Binnen twee dagen vertrekt mijn kleine broertje al backpackend naar Australië.
Daar gaat hij heen met een vriend van hem. En omdat zo’n backpack best zwaar is, zullen ze voor een groot deel in een camper vertoeven.
Eenentwintig jaartjes jong zijn ze.
Dit roept wel verschillende soorten emoties op, zoals: doodsangst. Vooral bij mijn ouders.
‘Ben je nou alweer je sleutels kwijt?’ is een vraag die mijn broeder regelmatig ten gehore kreeg van mijn moeder/vader /ik/vriendin.
Iedere vrouw heeft zo haar eigen eisenpakket voor een man. Groot, gespierd, bruine ogen, blond haar en ga zo maar even door.
Dit weekend had ik een feestje. Een feestje waar ik al enige tijd naar uitkeek. Een techno feest. Heerlijk tot in de vroege uurtjes dansen. En dat broodje nuchter. Dat houdt in dat ik geen enkele druppel alcohol, geestverruimend pilletje, lijntje poeder of spuitje heroïne neem.
Ik was namelijk ook de BOB. Voor mij is dat geen probleem aangezien ik alcohol niet zo lekker vind en andere mindspacing middelen niet wil proberen. Wel moet ik bekennen dat ik af en toe een blowtje rook, dat is mijn enige zonde.
