Een prettige jeugd kan je het niet noemen. Haar oma zat in een psychiatrische inrichting, haar moeder kwam overduidelijk uit dezelfde genenpoel.
De moeder-dochter-relatie verstoord.
Haar moeder die zelf geen voorbeeld had en haar dochter die als vanzelf als moeder fungeerde. Niet hoe het hoort, maar wel hoe het ging.
Zij wilde lenzen toen ze 14 jaar oud was. Niet meer die dikke jampotglazen bril. Haar moeder weigerde, wat een onzin, nergens voor nodig. Maar toen haar spaarzame dochter zelf lenzen kocht, moest moeder ook lenzen.
Als een kuiken die volgzaam en zonder twijfel achter haar moeder aan loopt, overal waar ze gaat. De rollen omgedraaid.
Haar vader, zwijgzaam, maar vernietigend. Haar moeder die haar waarde afmeet aan de kracht waarmee ze aan haar man vast houdt.
De man die het grootste stuk vlees krijgt. Altijd.
De man voor wie ze zijn koffie roert. Altijd.
De man die nog nooit koffie heeft gezet voor haar. Nooit.
Op een voetstuk zo groot als de Twin Towers ooit waren.
Van de oude stempel kan je het noemen. Ikzelf noem het een gevolg van de beruchte genenpoel. Ook aan haar vaderskant is deze vertroebeld.

Toen trouwde ze en kreeg ze kinderen. Eigenlijk wilde ze een carrière, één kind oké.
Maar één kind is weer zo alleen, zei manlief.
Vanaf het moment dat de eerste werd geboren voelde zij zich een moeder.
Een oerinstinct van binnenuit. Vanaf nu was dit haar nieuwste prioriteit, haar enige prioriteit.
Haar vlees en bloed, alles vervalt, niets is meer belangrijk. Behalve de liefde voor haar kinderen. Alles, maar ook echt alles zal ze doen om deze twee te beschermen en voor te zorgen. Tot het einde. Onvoorwaardelijk, niets terug vragend.
Een voorbeeld had ze niet, maar zo natuurlijk als de liefde voor haar kinderen ontstond, kwamen ook de beste moederkwaliteiten naar boven.
Zoveel beter als haar ouders.
Een duidelijker voorbeeld hadden haar ouders niet kunnen zijn. Zo moet het dus niet, heeft zij gedacht.
Wat me niet stuk maakt, maakt me sterker. Haar levensstijl in één zin.
De sterkste vrouw. Stabiel en liefdevol. Niets wat haar aangeleerd is, niets voorgedaan.

Toen werd zij ziek. Vanaf dag één was zij positief. Altijd positief gebleven.
Haar kinderen nog steeds op nummer één. Geen twijfel over mogelijk.
Egoïsme komt niet voor in haar woordenboek. Nooit gedaan.
Beter worden zal ze, niet nu direct, maar in de toekomst wel. Ze noemt zichzelf al genezen ook al zijn de medicijnen net weer herstart. En door gaat ze. Geen ziektedag opgenomen, geen dag in bed gelegen.
Volgens mij start zij een nieuwe genenpoel, helder als water, warm als de zon.
Zij start een nieuwe genenpoel, helder als water, warm als de zon. Het beste voorbeeld. De beste moeder. Mijn moeder.

Categorieën: Liefde

5 reacties

dashuri · 30 juli 2009 op 15:05

Aanvankelijk dacht ik dat je het stiekem over jezelf had, maar nee. Je schrijft op een aparte manier; een beetje ‘huisvrouwig’. Ik twijfel er niet aan dat je het goed bedoelt, maar de zinnen zitten nog niet helemaal flex. Met een duwtje in de rug, raak je er wel.

Liefs, dash

Mien · 30 juli 2009 op 15:46

Holy mother!
Nice column.

Mien

SIMBA · 30 juli 2009 op 16:02

Het leest niet lekker maar het is een sterk verhaal!

doemaar88 · 30 juli 2009 op 16:30

Onderwerp en titel mooi gekozen, het stuk zelf leest niet lekker. Misschien komt het deels door je bladspiegel maar ik kan mijn hoofd er helaas niet bijhouden…

Marley_jane · 17 augustus 2009 op 21:11

dank u allen voor de reacties…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder