Ik heb begrepen dat in de regio Amsterdam nog een columnist gezocht wordt, bij voorkeur een zware roker. Ik opteer voor de functie en schrijf onder het synoniem “Antoni van Leeuwenhoek” over een samenleving in schizofrene toestand.
“Na een dag hard zwoegen in de mijnen hebben wij wel een uitje verdiend.
Lijkt het jou ook niet zo vrind?” “Zowaar mijn naam Hendrikus den Ruijter is,
een uitstapje komt ons echt toe! Waar wilt gij henen gaan?”
“Zo’n partijtje voetbal lijkt mij een uitstekende gelegenheid om als vrinden onder elkander de namiddag te spenderen.” “Gezellig, laten wij het er tijdens de schaft over hebben met onze kumpels.”
[b]Pfrriiieeeeeewiejt!!!![/b]
Ik heb niet veel met het geloof. In die zin dat ik wel geloof dat de aarde rond is, dat Jomanda minimaal onder toezicht gesteld moet worden en dat een amoebe bij benadering meer inhoud heeft dan de rechtertiet van Sylvie Meis, om over haar kleine hersenkwab nog maar te zwijgen.
Wat bezielde U in ‘s hemelsnaam toen U op dag acht, de fastfood-ketens op aarde zette?! Waren de mislukkelingen na dag zes geen teken aan de wand?!
Had U na de eerste dag al niet moeten inzien dat het nooit meer goed zou komen?!
“Let’s make things better”, zal U hebben gedacht. Een loze kreet zo blijkt.
Zelfs jaren later niet echt succesvol. U zult ingezien hebben dat je met een vergiftigde appel niet ver komt, dus waren die genetisch gemanipuleerde pre-fabburgers een logisch gevolg. Toch?
“Heej, hij zei vuile KutMarokkaan tegen mij!” – Hè? –
‘Ze’ zei dit tegen een groepje jongeren met een hoog gangsta-wannebee gehalte dat toevallig passeerde. Ik, lang, blank en in het bijzonder kaal, was mij van geen kwaad bewust. Dit was toch dezelfde negroïde dame die even daarvoor zonder enige aarzeling en ongevraagd op mijn schoot kwam zitten? Zij was toch diegene die mij wilde laten citeren (zij noemde het voorlezen) uit de Vrij Nederland? Zij was toch diegene die mij “eunne staive wilde laote kraige?”
