[i]Aan: KPN.
t.a.v. M. Buitelaar.
Postbus 90190,
5600 Eindhoven.[/i]
Beste Lul,
Vanwege de door u aan mij gestuurde brief, daterende van 6 augustus 2004, komt dit schrijven u toe. Dit daar bij mij de volgende vraag rees, die ik vol interesse en volgaarne met u wil delen:
Mag ik u stenigen?
Ik ben nu één van hen, één van de velen.
Nu kan ik er óók over meepraten. Been there, seen it, done that.
Vandaag mocht ik namelijk mijn eerste officiële bedreiging in ontvangst nemen.
Erg spectaculair kan ik u vertellen.
Het enige dat ik vroeg was: “En wat doen jullie zoal?”
Een open vraag die mijn interesse impliceert naar het wel en wee van de dagelijkse beslommeringen van mijn gesprekspartners in deze.
Daar was geen woord chinees aan. Wel dus.
In recordtempo lagen er zes kaartjes op tafel. “Leuk, kwartetten”, dacht ik nog.
Ik wilde mijn eerste setje al bij elkaar grappen. “Mag ik uit de categorie ‘merg en been’, Palestijns jongetje op landmijn?”
Het centrum ligt er wat ontdaan bij. De broeikassen aan de rand van de gemeente, die anders voor een zodanig mooie oranje gloed zorgen, lijken op de spaarstand te staan. Mijn ranja op het Oranjeboom bierviltje, lijkt te verkleuren tot een matig rosétje uit een dubieus jaar. 1974 Ofzo.
Nederland was wel weer toe aan een feestje. Het interbellum tussen (inter)nationale voetbalevenementen werd wat groot. Voetbal is en blijft tenslotte oorlog, niet? Er was verder ook niets ter compensatie. Nederland schitterde toch enigszins door ramp en tegenspoed.
