Om half elf zit ze er al. En dat is ruim op tijd. De middagruif van het Centrum gaat weliswaar om twaalf uur pas open maar het is natuurlijk wel zaak om dat plaatsje middenin de zaal bijtijds veroverd te hebben.
Je weet tenslotte maar nooit.
Met een amper te stuiten frequentie druppelen ze dagelijks weer binnen. De welgemeende oppeppertjes voor de komende dagen. En als je ze werkelijk geloven moet, gaat 2009 helemaal een te gek jaar worden. Aan een kleurig lint, het ouderwetse equivalent voor de nogal zwaar overdreven Hyves vriendenclubjes, zul je ze in huize Mut niet zien hangen. Niettemin, het stapeltje groeit en groeit.
Wat is er mis gegaan in het leven van oud-provo/kabouter Roel van Duijn dat ie in de nadagen van z’n carrière deze move maakt? Vanaf wanneer heeft ie de conspiratieve semantiek van de quasi-marxistische ouwehoercultuur eigenlijk precies ingeruild voor de tegeltjeswijsheden? Hoeveel Prozac staat er op z’n nachtkastje? We kunnen er slechts naar gissen.
Moeten we ons druk maken over de kwaliteit van het schaamhaar van onze nazaten? Dienen we ons op aandringen van parlementariër en oud-wethouder van Sociale Zaken van Utrecht Hans Spekman (PvdA) maar eens ernstig te verdiepen in het tot op het bot vernederen van de ‘kut-Marokkaantjes’?
Ze hadden er allebei flink werk van gemaakt, dat kon je wel zeggen. Daan en Ronald. Daan was m’n collega binnen de sectie Nederlands die om voor iedereen volslagen onbegrijpelijke redenen ooit ons prachtige vak was in gerold. Het gros van z’n tijd placht ie namelijk door te brengen met denken. Op zich niet zo slecht natuurlijk voor iemand die binnen het onderwijs diende te waken over het zielenheil van de ons toevertrouwde, opgeschoten pubers. Maar al dat denkwerk kostte hem zo’n bovenmatige hoeveelheid energie dat de kernactiviteiten waarvoor hij was ingehuurd (én betaald) er op z’n zachtst gezegd nogal bekaaid van af kwamen.
