Kort geleden hoorde ik de schrijver Springer (die ik overigens niet ken en van wie ik nog nooit wat gelezen heb) op de radio zeggen dat een schrijver er altijd aan moet denken dat hij de lezer niet mag vervelen en dat hij of zij daarom zo kort en bondig mogelijk moet schrijven.
Vrijheid van meningsuiting is ongeveer de meest misbruikte term die er bestaat. Deze drie woorden worden door talloze mensen gebruikt als alibi om alles maar te zeggen wat hun voor de bek komt en in feite iedereen gewoon uit te schelden die niet precies dezelfde mening heeft als henzelf. Jammer genoeg schijnen veel mensen onder vrijheid van meningsuiting te verstaan vrijheid van belediging.
Het is al heel lang geleden maar het is nog altijd een onvergetelijke herinnering, waar ik met plezier op terugkijk. Ik was ongeveer 14 of 15 jaar toen ik in een herenkledingzaak was voor een broek. Het was destijds nog niet zo dat je zelf maar wat in de winkel rondstruinde en in de kledingrekken omgraaide om te zien of er wat bij was, maar je zei tegen de verkoper of verkoopster wat je zocht en dan lieten ze je wat zien.
Wie Siebrand Sterwipper zo op het eerste gezicht zag, zou denken dat hij een gelukkig man was. Hij, de eenvoudige lijfwacht die een bekende Nederlander was geworden door zijn onstuimige romance met de beroemde filmster Natasja Berini.
Men neme een brede houten plank, schroeft aan de vier hoekpunten een houten balkje van ongeveer 70 centimeter lang en ziedaar: men heeft de meest simpele, knullige tafel die er bestaat. In feite is het zo fantasieloos als het maar kan en elk kind kan zo iets in miniatuur maken met zijn blokkendoos. Men noemt dit Design.
