Een incident tijdens de etappe in de Tour de France van afgelopen zondag bracht oude herinneringen bij mij boven. Een stel idioten of idealisten (de grens is grijs) trakteerde de wielrenners op kopspijkertje vlak voor de top van de Mur de Péguère. De gevolgen waren rampzalig voor het peloton fietskamikazes: lekke banden en lekke lichamen. De gevolgen voor de verantwoordelijken vallen nog te bezien.
Ik weet niet of ik er iemand een plezier mee doe, is ook niet zo relevant, maar de drang om stukjes te schrijven manifesteert zich steeds weer opnieuw, en steeds krachtiger, in een periode van penpauze. Het is een soort opkomende loopsheid waarbij je zelf achter je bevrediging aan moet jagen. Er is eigenlijk maar één oplossing om zelfverkrachting te voorkomen en dat is eraan toegeven.
In mijn kast staat een boek dat ik gruwelijk mooi vind. Ogenschijnlijk een contradictio in terminis maar wel een rake persoonlijke kwalificering. Het is een pil van Jonathan Littell, getiteld ‘De Welwillenden’, waarin wordt beschreven hoe het mogelijk was dat gewone mensen uit Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog een paar weken naar het oosten gingen om systematisch medemensen te vermoorden.
Bij ingrijpende gebeurtenissen of grote rampen weet iedereen altijd waar hij of zij op dat moment was. Ik ben van een generatie die de moorden op John en Robert Kennedy heeft meegemaakt.
‘Als jij ze dom houdt, dan houd ik ze arm,’ zei de fabrikant jaren geleden tegen de pastoor. Zo verdeelden en heersten ze over het grauw en hielden ze de orde in stand. Het is onzeker of de zin ooit letterlijk zo uitgesproken is. De Zonnekoning zou ook nooit zelf hebben gezegd ‘L’état c’est moi.’ Het was er echter niet minder waar om. Fabrikanten zijn er niet meer, pastoors zijn door de mand gevallen en koningen hebben hun macht verloren.
