In december gaan wij naar de zon en dit jaar wederom naar Mexico. Over het vliegen wil ik niet eens nadenken: ik vind het vreselijk. Gelukkig ben ik iemand die, zo gauw ik met mijn lange benen in mijn stoel gepropt zit, slaap. En wel de hele vlucht, zo’n 12 uur non-stop. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat we niet mogen roken, want dat wil ik als een ketter (of is willen in het verband met ketters het totaal verkeerde werkwoord?).
Afgelopen winter waren wij in Mexico en bezochten daar vlak bij Cancun een opvang voor verwaarloosde en zielige dieren. Crococun is een soort asiel met een zeer exotische bevolking. De Mexicanen schaffen dieren aan die totaal niet geschikt zijn om als huisdier te houden en die worden dan na korte tijd ‘gedumpt’.
Wij hebben twee katten: een kater en een poes. Leuke dieren, weliswaar, maar de een heeft een baan en de ander heeft sterallures. Dit vergt toch wel het nodige van ons.
Een warme zomermiddag op de Place d’Horloge in Avignon. Ik bevind mij op een zonovergoten terras met een glas pastis voor me. Toeristen slenteren over het grote plein. Het is niet druk, want het vakantieseizoen loopt ten einde. Ik sla de verrichtingen gade van een oude man die trucs uithaalt met wel twintig wandelstokken. Dan gaat er een aantrekkelijke man zitten aan het tafeltje naast me. Met verbazing neem ik hem op.
