In Mexico maakten wij een excursie, waaraan een bezoek aan een Maya-dorpje verbonden was. De reisorganisatie doet het voorkomen of dat allemaal spontaan gaat, omdat deze familie kennissen van de Nederlands-talige gids zijn, maar dit is gewoon in het uitstapjes-schema opgenomen. Waarmee ik duidelijk wil maken dat de familie betaald wordt om de toerist een niet voor te stellen hoeveelheid troep en smerigheid te tonen.
Eind november begint bij mij het december-gevoel altijd weer op te komen. In mijn warme bed lig ik met gespitste oren te luisteren of ik al iets op het dak hoor. Enkele nachten gaan vergeefs en half slapeloos voorbij en dan… is het zover. Een plezierig gevoel kruipt langzaam op in mijn onderbuik als ik zachtjes de paardenvoetjes hoor trappelen. Mijn man slaapt, die hoort gelukkig nooit wat. Muisstil stap ik mijn bed uit.
In ons landje heeft iedereen een ‘Eigen Mening’. Die we dan ook hevig wensen te poneren. Vooral in een tijd waarin het schijnbaar/blijkbaar om die vrijheid van meningsuiting gaat. Iets waar tot voor kort niemand zich hier actief mee bezighield, volgens mij.
Ik ga met de bus naar mijn werk en na mijn busrit pak ik nog een paar haltes tram. Het tramverhaal is niet interessant. Anoniem staar ik dan uit het raam.
In de bus daarentegen is altijd iets te beleven. Monoloog, dialoog, bonje; kortom, er gebeurt altijd wel wat. Ik geef graag het verslag van zomaar een willekeurige busrit.
In een column over dit onderwerp Yvonne Kroonenberg overtreffen, is onmogelijk. Dat is ook de opzet niet, geenszins. Ik hoop een en ander nu therapeutisch van me te kunnen afschrijven, misschien werkt dat, anders zullen toch de huisarts, de valium en andere middelen noodzakelijk blijken. Mijn man is namelijk een paar jaar geleden begonnen met een verbouwing in huis…
