In de bus, een verslag van zomaar een rit

Ik ga met de bus naar mijn werk en na mijn busrit pak ik nog een paar haltes tram. Het tramverhaal is niet interessant. Anoniem staar ik dan uit het raam.
In de bus daarentegen is altijd iets te beleven. Monoloog, dialoog, bonje; kortom, er gebeurt altijd wel wat. Ik geef graag het verslag van zomaar een willekeurige busrit. Op de halte: ik kom aan, goed gehumeurd en op weg naar mijn werk. Dan zijn er uiteraard twee opties: of de bus rijdt net voor je neus weg of je hebt mazzel. Ja, daar is-ie! Strippenkaart af laten stempelen en gaan zitten op de invalidenplaats (daarover later meer). Goh, wat spannend: de chauffeur rijdt zo’n tweehonderd meter, zet de bus aan de kant van de weg, pakt zijn geldbak en stapt uit. ‘Ben zo terug’. Een soort schoolreisjesgevoel komt langzaam op. Worden we gekaapt? Beetje moeilijk, zonder chauffeur… Wat gebeurt hier zo vroeg op de ochtend? Maar daar is-ie alweer, dit keer mét zijn lunchpakket en thermoskan, want die was-ie vergeten en even thuis gaan halen.

Volgende halte: er stapt een oude Surinaamse mevrouw in. ‘God zegen u, meneer. Prijs de Heer.’ Ze loopt langzaam door. ‘God zegen u, meneer. Prijs de Heer’. Een oude heer gaat bijna onderuit als de bus een bocht omgaat. Het helpt niet zo heel erg, dat zegenen…
Voor wie uitgebreid kennis wil nemen van popmuziek en automerken is daarvoor een speciale jongeman. Hij zit altijd voorin, in de zomer in korte broek en met bloempotkapsel, met vaste plaats op de andere invalidenplaats, want zo kan hij voorin de radio goed horen. Alles wat hij hoort en ziet somt hij luidkeels op. ‘Daar gaat een Ford Fiësta, kijk dan, die rooie en aaah, die ging er bijna tegenaan, zag je dat, hoe die ging? Dat was Abba, Dancing Queen, ja dat was Abba. Zo, zag je hoe die, dat dat dat was toch een Audi? The Stones, ik denk dat ik een CD van de Stones ga kopen, want dat… Zo, zag je die nou, dat dat, oooh, een Porsche!’

Halte erna: er stapt een man in, met zijn vrouw. Er wordt contant betaald, wat een hele hoop gedoe oplevert. De chauffeur heeft moeite om zo veel klein wisselgeld te geven, maar dat lukt. De man blijft staan bij de ingang van onze bus en als de deuren weer opengaan, gooit hij al het door de chauffeur met moeite bij elkaar gekregen kleingeld naar buiten. Respect voor de zelfbeheersing van de man achter het stuur!

Volgende haltes: sinds ik een gescheurde kruisband heb, zit ik op de invalidenplaats. Alleen is aan mij niet te zien dat ik iets mankeer. Als de bus stampvol is en er komen mensen binnen waarvan ik vind dat die het nog meer nodig hebben om te zitten, sta ik op. Ik sta niet op bij de halte winkelcentrum. Daar stappen dan oude dames in, beladen met boodschappentassen. Hebben lekker geshopt en verwachten dat ik ga staan. Nee dus. Discussie. Met karretjes tegen mij aanporren. Werkt niet. Over het algemeen kennen de chauffeurs mij, anders kom je zo Anti-Bejaarden over als je met je paraplu gaat terugslaan. In mijn geval wordt dit getolereerd.

Alle haltes: de mobiele telefonie on the road heeft een laag quiz-gehalte. Als een medepassagier gebeld wordt, noemt-ie als eerste zijn naam, de tweede vraag wordt beantwoord met ‘in de bus’ en op de derde vraag wordt verteld waar wij ons met het vehikel inmiddels bevinden. Ik had al drie wasmachines en een breedbeeld-tv kunnen winnen… Andersom is het iets anders, maar ‘ze’ bellen niet zoveel vanuit de bus, als dat ze gebeld worden; het is een kakofonie van mobiele geluiden die om je heen schetteren (en soms Abba).

Toekomsthaltes: eigenlijk is het elke dag weer een verrassing. Stap maar in met je strippenkaart!