Zweet is het eerste wat ik ruik. Alsof ik een voetbaltas open van Bal op ’t dak 4 open naar een middagje in de regen ballen. Ik haal mijn hand over mijn voorhoofd en ja, ook die blijkt kletsnat van het zweet. Waar ik zojuist ben aangekomen is treinstel 7021 die mij van Amsterdam naar Amersfoort zal brengen.
Triiinggg! De wekker. De wekker die elke morgen weer een droom komt verstoren. Ik open me ogen en kijk in het gezicht van mijn schitterende vriendin. Ik zoen haar, de mazzelkont mag nog even lekker blijven liggen. Ik loop de slaapkamer uit, de trap af, richting het senseo-apparaat. Ik zap de tv aan, het journaal. Ik bekijk de knappe nieuwslezeres en ongeacht het slechte nieuws wat ze te vertellen heeft, glimlach ik. Wat een heerlijk begin van de dag.
Na drie uur op het terras waren we eruit. Samen met een van mijn beste maatjes dronk ik een biertje en hij een whiskey. We luisterden naar de schelle klanken van een amateurgitarist die op zijn banjo vrolijk aan het pingelen was. We herkenden het liedje niet eens. Het klonk zelfs vals, deed pijn aan de oren. Gelukkig werd de oorpijn verzacht door de zachte invloed van Freddy Heineken en Johnny Walker. Op dat moment onze beste vrienden.
Het nieuws sloeg in als een bom. Ik had mijn tweede biertje van de avond net geopend, zat in mijn eentje voetbal te kijken toen de telefoon ging. Een van mijn beste vrienden kwam aan de bel, en hij had slecht nieuws. Misschien moet ik zeggen verdrietig nieuws. In elk geval, er zijn geen woorden voor….
Iedereen kan inmiddels enkele voorbeelden noemen. Jaren geleden sloeg een “supporter” van de ene voetbalclub de hersens van een “supporter” van een andere club in. Een doodgewoon lijkende huisman spietste zijn buurman om een simpele burenruzie. Extremisten boorden twee torenhoge gebouwen de grond in, waarna de knappe koppen in het witte huis hun brein lieten doordrengen met zwart goud. De gevolgen daarvan hoef ik u nu echt niet meer uit te leggen. Zet de televisie een keer op Nederland 2 rond de klok van half acht, zal ik zeggen.
