Nummer 14

Na achttien jaar brak het moment van afscheid nemen in de zomer van 2007 aan. Wat zag ik er tegenop om de sleutel voor de laatste keer om te draaien. Vastbesloten dat met droge ogen en geheven hoofd te doen, had ik daarom al voor de verhuizing mijn emoties de vrije loop gelaten, tijdens het schrijven van deze woorden:

Groentjes van eigen tuin

De humor ligt op straat of, zoals vanavond, in een oud Worddocumentje. Ik schrijf wat af en hoewel ik van nature geen verzamelaar ben, gooi ik geen enkel schrijfsel weg. Sommige stukjes gebruik ik om op verder te breien, andere om inspiratie voor nieuwe verhalen op te doen. Af en toe moet ik echter wel eens wat opruimen of herindelen om in het woud van hersenspinsels de weg niet kwijt te raken. Zoals vanavond. Op mijn gemak bladerde ik door mijn bestanden, totdat ik een document tegenkwam, waarvan de naam even geen bellen deed rinkelen. Momenteel is er genoeg dat mij vrolijk stemt, maar de inhoud van dit document maakte dat ik gierend van de lach achter mijn computer hing.

Met een kluitje

Na eindeloos en vruchteloos solliciteren had ik er schoon genoeg van. Al een paar keer was me aangeraden voor mezelf te beginnen en daarom stortte ik me vol overgave in een totaal nieuw carrièreavontuur. Enthousiast ontwierp en bouwde ik mijn eigen website, liep ik netwerkbijeenkomsten af, deed ik nieuwe contacten op en trots haalde ik mijn eerste echte opdracht binnen. Mijn LinkedIn-profiel vulde zich gestaag met nieuwe contacten en ik Twitter me nog steeds drie slagen in de rondte. Maar zo zachtjesaan begin ik me af te vragen of het wel wat voor mij is, dat zelfstandig ondernemerschap.

Haar eigen weg

Op het perron kijk ik nog eens goed naar haar. Ze heeft een flink stuk van haar lange lokken af laten knippen en er daarna twee kleurtjes in laten doen. Niet zomaar kleurtjes. Donkerbruin en het meest knallende rood, dat er te vinden is. Ik vind haar stoer. En prachtig.