Na alle relaties die ik heb gehad, en er zijn heel wat vrouwen kort of langer mijn partner geweest, moet ik constateren dat ik een klootzak ben. Weliswaar een aangename en sympathieke klootzak, maar desalniettemin een klootzak.
Als ik het verhaal van mijn leven in mijn gedachten projecteer, zal het filmdoek geen enkele keer gekleurd worden door een traan van mijn vader. Vanaf mijn jongste herinneringen is mijn vader altijd een, uit graniet gehouwen blok beton geweest, wars van emoties en onzekerheden. Een man die zijn hele leven keihard gewerkt heeft om zijn gezin een goed leven te bieden, misschien wel als compensatie voor zijn gemis aan compassie en tederheid.
Het menselijke brein is een vreemd vernuftig instrument dat, hoewel al eeuwen bestudeerd, zijn geheimen nooit prijs zal geven. Het is in staat ons de mooiste en tevens pijnlijkste momenten te laten ervaren, zonder duidelijk herkenbare afbakening, van waar het één begint en het ander eindigt.
De aansturing van deze grijze massa geschied voor het grootste deel door de eigenaar zelf, maar is het tevens niet een feit dat ons brein, ingegeven door een zelflerend vermogen, ons zo nu en dan buiten spel zet bij het nemen van beslissingen?
Ik kan dit niet meer, zeg je tegen mij, en je woorden komen hard maar herkenbaar bij me binnen. We moeten nu stoppen voordat we een hekel aan elkaar gaan krijgen, en hoewel ik besef dat je volkomen gelijk hebt, lijkt het toch een surrealistisch schouwspel waar ik slechts als toeschouwer naar mag kijken.
Naakt sta ik hier voor u ontdaan van de verweten mantel der arrogantie en afstandelijkheid, slechts gekleed in de puurheid van mijn eigen ziel.
