Mijn vriendin en ik zijn tegenwoordig op oorlogspad. Het doel is om mijn ex-lief zijn nieuwe lief met extreem dikke kont te wurgen, vervolgens in stukken te hakken en daarna in een Vlaamse naar rioolwater stinkende gracht te gooien. Nadien kan ik hem weer gewoon inpikken onder het motto dat iedereen behoefte heeft aan liefde. Grapje. Maar we zijn wel uit op een bitchfight.
Zij vullen onze hoofden en oren met woorden en wiskunde. Van hen leren wij formules die we tot op de dag van vandaag blijven herhalen maar waar we verder geen slag mee slaan. De 0-vierkantswortel die altijd één is en het verhaal achter de tweede wereldoorlog. Geschiedenis die nog altijd zoek is en muziek uit grootvaders tijd.
‘Soetkin is een zoetkind, Thom een snoepkind en ik een stoetkind.’ Alles aan haar zesjarige spitsvondigheid bulderlacht. De tent schudt, de wind blaast de zeilen en de fruitsapjes tot een luchtkasteel. Om haar heen vliegen hommels, voetballen, pollen en roddels. Niets van dat alles kan ze vangen. Nergens heeft ze schrik voor. Steeds omarm ik haar met wel duizend ogen en boeken.
“Nee liefje, ik wil het eigenlijk niet.”
”Ah jawel, leuk toch?”
”Maar we kennen elkaar pas twee weken.”
”En dan? Wil je eerst nog even checken of ik kan blokfluiten, graag wodka drink en of ik überhaupt wel een grote lul heb?”
“Maar ik voel me er niet goed bij.” Het understatement van het jaar.
”Kom op. We gaan niet truttig doen. Miljoenen meisjes zouden willen ruilen met je op dit moment. Denk daar maar eens over na.”
Oh, jij heet toch Gertjan, niet? Ssht, sis ik oma subtiel toe. Victor, stelt hij zich met uitgestoken hand voor. Ik negeer zijn vragende wie-de-fuck-is-Gertjanblik en roep nog eens VICTOR in oma’s beste oor. Oh, Vigor, lacht ze welkomstvriendelijk, zoals dat schoonmaakmiddel? Ja inderdaad, beaamt Victor vlug, mijn moeder is diehard poetsvrouw. Dat vindt ze een geruststellend antwoord. Hij krijgt meteen fruitsap met de heilige m-vuldigheid, meloen, mandarijn en mango- voorgeschoteld, chocowafels inclusief.
