Levend kind

‘Soetkin is een zoetkind, Thom een snoepkind en ik een stoetkind.’ Alles aan haar zesjarige spitsvondigheid bulderlacht. De tent schudt, de wind blaast de zeilen en de fruitsapjes tot een luchtkasteel. Om haar heen vliegen hommels, voetballen, pollen en roddels. Niets van dat alles kan ze vangen. Nergens heeft ze schrik voor. Steeds omarm ik haar met wel duizend ogen en boeken. Ze bouwt verhalen in haar hoofd, liever dan Lego. Ze weet dat Ariel een zwemstaart heeft en verliefd is op Erik. Ariel houdt van roze gordijnen, haar Nijntjespop en wil later prinses worden. Erik eet elke zondag frietjes met biefstuk, is brandweerman en koopt allemaal leuke roze jurkjes met bloemen op voor Ariel. Ze pent brieven in hun plaats die we dan samen in de bus gooien. Brieven voor mensen die wonen in de Knappeprinsenstraat en Zeemeerminnenlaan. [i]Haloo aariejil ik zie jouw hraah kom je strakzook speelen groetjus eriek maar aleen als tmagg van je mamma oor.[/i]

Ze dagdroomt, mijn kleine monstertje, veel en graag. Terwijl ze me vertelt over de turnjuf bij wie ze in hoepels moet dansen, zweeft haar persoonlijke Helenahartjesballon uit haar hand en over haar hoofd. Het gele heliummonster fladdert naar diep water. De tijd en zij blijven stilstaan. Huilende kinderogen verscheuren je hart en je verstand, weet ik van horen zeggen, en daarom vlinder ik erachteraan. Tantes durven alles. Echte champagne drinken. Op de reuzentrampoline springen. In het meterdiepe zwembad duiken. Plop een kusje geven. In de tunnelglijbaan zonder gillen. Ook het ding uit de vijver hengelen met een vliegenmepper.

De camera van nonkel Fernand legt later onze liefde vast. De ballon, de tante en het kind. Voor altijd samen.