‘Heb ik je wel eens gezegd dat ik van je hou?’ vroeg mijn vriendin Mawy.
Verbaasd keek ik op.
‘Nee. Nooit’ zei ik stellig.
Dit wist ik zeker, Mawy is allergisch voor zoetsappigheid. Geen romantische films a la Pretty Woman en Romeo en Juliet taferelen. Haar oren gaan er spontaan van hangen. Mijn eigen zoete liefdesverhalen kan ik dus beter laten voor wat ze zijn.
De huisarts in opleiding wreef met haar vinger over het plekje op mijn onderarm. Het voelt ruw aan en zo ziet het er ook uit. Een soort eczeem. Daar hoef je geen dokter voor de zijn. Zelfs geen huisarts in opleiding. Ik vertelde haar dat het plekje is verschenen na het dragen van een nepzilveren armband. Tsja. Het geld groeit mij ook niet op de rug. Zij murmelde wat en ik knikte wat. Voor de derde keer vroeg ik om een verwijzing naar een dermatoloog. Voor de derde keer wees zij die af.
Persoonlijk vind ik het erg belangrijk om voor iedere activiteit een andere vriendin te hebben. Het maakt het leven een stuk makkelijker. Het is eigenlijk vergelijkbaar met schoenen, want die heb ik ook voor iedere gelegenheid. Een dagje Ardennen doe ik niet op naaldhakken. Zo heb ik een vriendin waar ik mee winkel, een shopvriendin. Zij weet exact mijn maat en smaak. Wij krijgen tijdens het winkelen dus nooit ruzie. En die ene keer dat we ruzie krijgen, gaat het bijvoorbeeld over sporten. En dat is dan haar ding weer niet, dus telt dit niet.
Vol goede moed gooi ik mijn winkelwagen vol met producten die ik wel ‘mag’.
Ene Sonja B. bepaald de komende weken mijn eetpatroon. Althans, dat is de bedoeling. Zij staat voor verandering. En ik ben toe aan verandering. Dus voor deze ene keer zet ik mijzelf ertoe eens naar iemand te luisteren die van wanten weet. Jezelf een gezonde levensstijl aanmeten kan namelijk nooit kwaad.
Voor de derde keer druk ik mijn CD speler op play. Deze heeft ongetwijfeld een repeat knop, maar Joost mag weten waar die zit. Mijn huiskamer wordt gevuld met de klanken van een schreeuwende gitaar. Nog even en dan is het zover. Ik ken alle nummers van voor tot achter uit mijn hoofd en schreeuw uit volle borst de teksten mee. Vriendlief komt terug van boodschappen doen en drukt de CD ietwat geïrriteerd op pauze, onder het mom van niet-zo-hard-anders-gaan-de-buren-klagen. Zanger Dinand stopt. Ik zing door. Hard. En vals, dat vooral.
