Toen zich op 11 september 2001 twee vliegtuigen in het World Trade Center boorden hoorde ik om me heen veelvuldig de kreet: “Het lijkt wel een film.” Surrealistischer dan een film, bleek achteraf. De oorlog tegen het terrorisme werd ingeluid en de wereld veranderde van de ene op de andere dag, zo leek het.
Zo ziet mijn gemiddelde zondag eruit: Ik word wakker in mijn bed met twee wildvreemde, bloedmooie vrouwen. Mijn appartement is bezaaid met kledingstukken waar ik niet overheen moet struikelen. Ik drink mijn vers geperst sapje, rook een sigaret en lees mijn post van zaterdag, waar meestal zo’n vier uitnodigingen tussen zitten voor Filmpremièrefeestjes of de opening van een nieuwe loungebar.
Eigenlijk is de kermis maar een raar fenomeen. In het geval van Tilburg wordt de hele binnenstad tien dagen lang afgezet zodat kermisexploitanten uit alle uithoeken hun attractie of kraam kunnen uitstallen tegen astronomisch hoge staanplaatsprijzen.
Waar ben ik nu toch weer in Godesnaam verzeild geraakt? Ik moet voor de krant van Helmond een rondje maken langs de campings rondom de stad en daar een verslag over schrijven. Je bent freelancer of niet, zeg ik altijd maar. Ik kan er maar één ding over zeggen: Dat moet je gewoon niet willen.
