Jan was altijd een sterke vent geweest. Zijn hele leven had hij op de grote boerderij gewerkt en ziek was hij eigenlijk nooit geweest.
De open haard had hij opgestookt en in het glas op het tafeltje naast zijn grote fauteuil had hij zijn zelf gestookte jenever ingeschonken.
De kamer werd alleen verlicht door het vuur in de open haard.
Gisteren had ik weer eens beet. Dat gebeurt me niet veel meer. Er was een leuke film die mij aansprak. Tot zover niks aan de hand, maar net, een kwartier na aanvang, werd mij een dame met blote borsten voorgeschoteld die zei dat ze geil was. Een reclamespotje of zoiets. Nu mogen ze mij er in het dagelijks leven mee doodgooien, maar niet als ik lekker een film zit te kijken. Het ergste was nog, dat ik de gordijnen niet dicht had, dus de buurvrouw kan het gezien hebben.
Uiteindelijk moest het er weer eens van komen. De reorganisatie op mijn werk. Ik had er al een aantal meegemaakt maar deze sloeg wel alles.
Een week geleden kwam er een kink in de kabel. Carla en ik waren van plan om op onze oude dag het huis te verkopen en een stil leven te beginnen, maar op een avond kwamen we al pratend tot de slotsom dat we het hier veel te leuk vinden. Ons besluit staat vast. We blijven. Oke, nu moeten we op een andere manier voor onze ouwe dag zorgen.
Als ik in het verzorgingshuis bij mijn moeder aankom tref ik haar in de eetzaal.
“ Dit is mijn zoon FrancisM,” zegt zij heel trots tegen haar tafelgenoten.
Ze zeggen niets en slurpen verder in de soep.
Mijn moeder heeft de maaltijd al in een servet gevouwen om mee te nemen en zegt mij dat ik haar rollator even moet omruilen voor de rolstoel. Die staat boven in haar kamer.
