Mijn aversie tegen grote organisaties groeit met de dag. Star en rigide wordt er geen ruimte meer geboden aan de uitzonderingen die de regel moeten bevestigen. Hoe komt dit toch? Zijn het de organisaties, de werknemers die er werken of, worst-case, een combinatie ervan? Ik vrees het ergste.
“[i]When it’s not raining it pours[/i]”, wordt hier al snel gezegd wanneer het weer tot gespreksonderwerp is geworden. Ze hebben gelijk. Er kunnen hier perioden zijn dat je denkt dat het nooit meer ophoudt met regenen. Van de regen naar de drup en weer terug naar de regen. Maar vandaag is dat anders. Een hogedrukgebied heeft zich boven Schotland genesteld dat ervoor zorgt dat de vooruitzichten voor de komende dagen stralend zijn. Mooi eigenlijk, dat hoge druk dit resultaat tot gevolg heeft.
Ik heb plaatsgenomen op een bank aan “Victoria parade”, de zilte zeelucht opsnuivend kijk ik uit over de baai. De golven breken in de branding en slaan in een onregelmatig ritme op de kust. Het ruisen van de zee geeft me rust. Een stevige, landinwaartse wind waait door mijn haren terwijl ik in de verte een zeemeeuw zie die met grote moeite tegen de wind in een vuurtoren probeert te bereiken. Een baken van licht, glimmer of hope en een stukje vaste grond omgeven door de woelige golven. Het lukt de meeuw niet de vuurtoren te naderen. Het is een gevecht tegen de wind die hem te machtig is.
Voor mijn huis staat een leiboom en iedere lente houden de slakken daar een race naar de top in hun eigen tempo. Ook Margot is er dit jaar weer bij. Ik had hem misschien Herman kunnen noemen maar Margot vind ik een mooiere naam voor een adellijke slak met een huis als een kasteeltje. Standvastig buikschuift ze door en heeft ze het onderste deel van de stam achter zich na de eerste dagen. Ver voor op de concurrentie, die nog niet van het voetstuk is gevallen.
Nu ik hier weer even ben, kan ik het eigenlijk nog steeds niet geloven. Vooraf gegaan door jaren van fantaseren veranderde een droom in werkelijkheid. Dunédin, mijn eigen Victoriaanse huis in Schotland. De sterren waren mij gunstig gezind. Met de wind in de zeilen ging de koers een juiste richting uit, waardoor het mogelijk was de financiering te regelen zonder tussenkomst van een financiële crisis instelling, zodat op drie koningen dit jaar de overdracht plaatsvond. Niet geheel zonder hulp natuurlijk, want mede dankzij mijn vader, die tijdelijk een bedrag beschikbaar kon stellen, was dit alles mogelijk. Als blijk van dank leek het mij een aardig idee om hem een week mee te nemen, zodat hij met eigen ogen kon zien waaraan hij had meebetaald.
