Ongedurig loop ik heen en weer, van de gang naar de keuken en weer terug. Zo vroeg in de morgen lijkt de hele wereld van de vogels, heel af en toe wordt hun gekwetter en gezang onderbroken door het geluid van een auto die de straat in rijdt. Dan kijk ik hoopvol even door de openstaande deur. Is hij daar eindelijk?
Met mijn vingers in de aanslag boven het toetsenbord wacht ik op inspiratie. Ik kijk naar het plafond zonder werkelijk iets te zien. ,,Ik heb die meubeltjes al minstens tien jaar” hoor ik de stem van Nada van Nie uit de andere hoek van de kamer, waar de rest van mijn familie naar de televisie kijkt. ,,Ik raak erg gehecht aan mijn spulletjes,’’ kwettert ze verder.
Iedere morgen, steevast twintig seconden voor zeven word ik wakker van dat kleine tikje dat mijn wekker maakt, vlak voordat hij afgaat. Als ik opsta stoot ik mijn hoofd tegen de schuine wand. Terwijl ik een lelijk woord fluister pak ik het scheermes van zijn geheime bergplaats en vertrek richting badkamer. Doordat de deur van haar slaapkamer openstaat, zie ik de cd’s, kleding en schoolboeken van mijn dochter door elkaar liggen op de grond. Wat een zooitje!
,,Zo, dat is klaar,” denkt Frank bij zich zelf. Hij haalt de dop die hij tussen zijn tanden geklemd houdt uit zijn mond, duwt die stevig terug op de zwarte viltstift en stopt hem naast het pakje tabak in zijn borstzak. Hij trekt zijn baseballpetje achterstevoren en zet de kraag van zijn vaal blauwe spijkerjack omhoog. Hij pakt zijn rugzak op en gooit die met een grote boog nonchalant over zijn linkerschouder. Hij spuugt nog een keer opzij en slentert dan verder langs de vluchtstrook van de A58. Automobilisten razen hem luid toeterend voorbij. Dat sommigen ook hun middelvinger naar hem opsteken ziet hij niet.
