Op de strandstoel, naast die van mij, ligt Jo. En Jo baalt van de strakblauwe lucht en het stralende zonnetje.,,Ze hebben me naar Portugal verbannen omdat ik moordneigingen kreeg” verzucht Jo. Verschrikt schuif ik mijn strandstoel een paar meter verder.
Wie ooit in Albufeira is geweest, weet dat je daar geen lange strandwandelingen kunt maken. In dit stukje Portugal staan immens hoge rotsen tot ver in zee. En tussen de rotsen in liggen stranden van verschillend formaat. Daarnaast verbergen die rotsen talloze ministrandjes die zichzelf pas blootgeven bij eb.
Ik ben er ingevlogen. Ik heb mijn aura laten vangen door een droomvanger. Een verleidelijk lachende piskijkster lokte me met haar allerliefste glimlach naar een tent die regelrecht leek weggepikt uit het sprookje uit duizend en één nacht. Ik zweefde als een veertje haar gekleurde lappenwinkel binnen. Al snel bevroor haar glimlach tot een ijzige grimas, prikte ze met haar puntige klauwnagels in de richting van een elektrische stoel, en snauwde het bevel ‘zitten’.
Zij is zijn allergrootste supportster. Hitte, regen, sneeuw of hagelstenen deren haar niet. Zij komt. Elke zaterdag staat zij langs de lijn en geen training slaat zij over. Maar of hij daar blij mee is, heeft zij nooit gevraagd. En hij durft er niets van te zeggen. Zij is tenslotte zijn moeder.
Sport verbroedert, zeggen ze. Maar is dat wel zo? Dat lukt niet eens binnen een club, laat staan daarbuiten. Tijdens een vergadering over de sportnota hoorde ik een gemeenteraadslid roepen: “Sporten is gezond. Sport verbroedert. Sport versterkt de normen en waarden.”
