Uitgeslapen komt mijn oudste kind de trap af, met de afdrukken van het hoofdkussen nog in haar gezicht. Ondanks de warrige blonde haardos, het verwassen pyjamashirt in camouflagekleuren en een pijn aan je ogen veroorzakende roze korte broek, ziet ze er geweldig uit. Ik sta haar boven een dampende mok koffie te bewonderen.
‘Mam, wat vindt je er van, als ik mijn spreekbeurt eens over mezelf doe. Over dat ik een jongen wil worden. Dan krijg ik ook geen vragen als we vaak naar Nederland moeten en ik school soms mis.’ Vroeg jongste dagbederver een aantal weken terug.
‘Schat, dát vind ik een goed idee! Poepstoer van je.’ Zei ik groeiend en glimmend van trots. ‘Geef het wel even door aan meester en juf, zodat je een datum kunt prikken voor we vertrekken.’
Of eigenlijk, een rondje Nederland en Duitsland in vijf dagen. Op donderdag kwam ik aan op Schiphol. Vanuit de lucht zag ik het typische strak ingekwartierde Nederland. Als inwoner valt het minder op dat je zo opgehokt leeft, als overvlieger des te meer. Als verstokte roker viel het me als eerste op, dat overal waar je komt, je met een bord ‘niet roken’ om je oren geslagen wordt.
Mijn broer gaat trouwen. Hij wilde dat vorig jaar op Dushi Korsou doen, maar dat ging niet door. Op het eiland moet je als bruid namelijk officieel 12 maanden gescheiden zijn.
Je zal er maar niet aan kunnen wennen. Aan een kerst op slippers. Ik blijf het vreemd vinden om in korte broek en top, op slippers mijn kerstboom zwetend op te tuigen. Waar ik in Nederland behoefte had aan een mok warme chocolademelk, snak ik hier naar een koud biertje. Kan toch niet? Dit jaar was voor de tweede keer vreselijk wennen, en daarom heb ik besloten dat ik het vaker moet doen.
