Terug op aarde

Of eigenlijk, een rondje Nederland en Duitsland in vijf dagen. Op donderdag kwam ik aan op Schiphol. Vanuit de lucht zag ik het typische strak ingekwartierde Nederland. Als inwoner valt het minder op dat je zo opgehokt leeft, als overvlieger des te meer. Als verstokte roker viel het me als eerste op, dat overal waar je komt, je met een bord ‘niet roken’ om je oren geslagen wordt. Bij de douane werd mijn koffer geïnspecteerd. Terecht, want wie weet wat er in de Antilliaanse schaakstukken voor vechtgenoot van vriendin zouden zitten….Voor hetzelfde geld hadden de koning en de koningin van de kolonisten hun soldaten wel bolletjes laten slikken. Vertrouwen is goed, maar controle is beter.

Dat kon ik allemaal nog hebben. De controles zijn echt nodig, en de mensen van de douane deden hun werk. Beleefd en vriendelijk ook nog, dus wat wil je nog meer.
Op naar Den Bosch, waar mijn nichtje me zou komen halen. Vanuit het vliegtuig rolde ik bij wijze van spreken zo de trein in. Buiten de spits om, was dat een luxe. In den Bosch zocht ik een cafeetje, belde mijn nichtje en bestelde een heerlijke cappuccino. Het was een heldere dag, windvrij, zonnetje en wel 8 graden. De deuren stonden open en mensen genoten op een terrasje. Dan kon ik ook net zo goed buiten gaan zitten, kon ik mijn nichtje ook aan zien komen en binnen stierf ik het toch ook af van de kou. Ik schoof aan bij een vriendelijke meneer die zei; ‘Heerlijke dag hè, zonde om daar niet van te genieten.’ Mijn gebibber werd als bevestiging beschouwd, denk ik.

Mijn nichtje en neefje waren er snel, en brachten me naar Kaatsheuvel. Daar kon ik kennis maken met de kleinzoon van mijn broer. Een lekker ding, ook al lijkt hij op zijn vader.
Met zijn allen togen we even het centrumpje in. Dat was leuk, zomaar drie winkels lopend bekijken binnen een half uur, inclusief een boodschap in de supermarkt. Het zou bijna leuk worden weer in Nederland te zijn. Totdat de kleinzoon enthousiast op mijn arm met handjes en beentjes begon te zwaaien. Hij had boven de kassa een spiegel ontdekt. Ik zwaaide enthousiast met hem mee. Niet voor lang, ik kreeg al snel een winkelkar in mijn rug geduwd. Of ik die flauwekul maar in mijn eigen tijd wilde uithalen, en rap plaats wilde maken. Dát het ook mijn eigen tijd was telde niet.

Terug in het warme huis van mijn nichtje en haar man hebben we lekker gegeten en gekeuveld. De slaapkamer werd voorverwarmd, de douche was verrassend warm, het er onderuit stappen een crime. De volgende ochtend was het vroeg dag. We vertrokken naar Bremen. Daar zou broer trouwen. Een lange autorit waar ik van genoot, en die ik aan elkaar gekletst heb over ‘mijn’ eiland. Vooral vader van kleinzoon kon dat waarderen, daar ben ik van overtuigd. Vlak voor aankomst belde mijn broer. Hij zou klaarstaan om de hekken die de garage onder het hotel waar we zouden overnachten dichthielden, voor ons openen. Ik kroop toen snel op de achterbank van de auto van mijn neef, en kroop onder twee jassen. Broer had sowieso geen idee dat ik zou komen, dus had ook geen argwaan over dat rare hoopje op de achterbank van die auto.
Vanonder de jassen hoorde ik iedereen elkaar begroeten en toen de stemmen wegstierven, begreep ik dat ze naar binnen waren. Ik werd daarna al snel opgepikt en naar binnen gesmokkeld. Ik ben achter de balie in de lobby van het hotel gekropen. Broer werd erbij gehaald, er zou een telegram voor hem zijn aangekomen. Op het moment dat hij naar zijn telegram kwam vragen, vond ik het allemaal wel lang genoeg geduurd hebben en stond op. Zijn reactie was goud waard, de verassing geslaagd. Ik heb het niet geroepen, moest eerst meehuilen met mijn broer. Er vloeiden al snel meer tranen. Maar hé, ik had een jetlag, en wat was de andere jankers hun excuus?

Er volgde in Bremen in das Rathaus een heel mooie ceremonie, en nog meer tranen. Vervolgens de bruidstaart en een heerlijk Bourgondisch diner. Dat middeleeuws tafelen met je handen is aan mij wel besteed.
Een afzakkertje in een leuke kroeg, en slapen in het hotel. Ik was erg moe, maar ook erg voldaan.

Op naar Utrecht, na een warm tot ziens. Daar een warm welkom van vriendin. Ze is echt lief, alleen dat tempo van dat mens…. Flink doorstappen en kletsen en foto’s maken, dat hakte erin voor deze redelijk goed geïntegreerde Nederlander vanuit de Antillen. Zorgen dat ik niet onder een fiets terecht kwam lukte niet meer, daar had ik vriendin gelukkig voor. We vonden vrij makkelijk een parkeerplaats. Achteraf snap ik dat ook wel met die prijzen. En liepen gepruikt richting ontmoetingsplaats van de cx-ers. Dat was een beetje thuiskomen. Heerlijk. Veel te veel te bepraten in een te korte tijd. Een lekker hapje gegeten en naborrelen in de kroeg. Met vriendin mee naar huis en daar genieten van haar bonken van zoons en de koffie vers gezet door haar man. Dat werd nachtwerk. Ouderwets weer.

Van alle mensen en het warme ontvangst heb ik naar waarde genoten, maar terugkeren naar ‘mijn’ eiland de volgende dag was zeker geen straf. Ik heb nog volop nagenoten in het vliegtuig, ook van de rust die ik daar nog had. Ik kan me steeds meer een voorstelling maken van mensen die last krijgen van een omgekeerde cultuurshock als ze terugkeren naar Nederland, na daar een aantal jaren weggeweest te zijn. Als bezoekland is het een leuk land zal ik maar zeggen, maar het Bon Bini op het vliegveld van Curaçao was terug thuis komen op een eilandelijk stukje aarde.