Mijn tante Ans, of eigenlijk niet mijn echte, meer een Wahlverwantschafte tante is dood. Had ik haar zelf uitgekozen of koos zij mij? Ik weet nog goed dat ze voor eerst bij ons thuis kwam. Een tengere, in het zwart geklede, een zeer elegante tante die ik mezelf graag toeeigende. Was het om het zwart, want ik droeg toen bij voorkeur zwarte jurkjes net als zij. Of was het mijn bos met krullen die ik van haar had kunnen erven. Als ik tenminste er een van haar geweest zou zijn.
Vandaag is mijn dochter een engel. Zij draagt een witte jurk met vervilte veelkleurige vlinders. De stroken rafelen en het wit van de jurk is alleen in het donker nog echt wit. Ik wil de strijd vandaag niet met haar aangaan al verwijt haar vader mij dit vast, ik ga hier niet op in. Ze moet gewoon mee en dat is al een hele klus. Haar tante komt oppassen op haar zusje en ze wil nu niet meer mee. Met een krijsend kind rij ik bijna weg. Bijna want ik knal in volle vaart op de auto van mijn broer. Hij gebaart gauw gaan en ik rij weg.
De keukenprinses zit aan haar keukentafel te schrijven op een keukenrol. De korte verhalen schrijven zich vlug vol op het witte wattige papier. Haar woorden zullen straks onleesbaar zijn, maar het zijn de huis, tuin en keuken verhalen die ze kwijt moet uit haar hoofd. Als ze ze niet opschrijft zal ze koppijn krijgen die de hele dag duurt. En ze moet nog zoveel doen: de was van al haar kleine prinsenkinderen en haar hard werkende prins.
Het begint met overgeven. Bij mijn jongste is dat moedermelk. Dat valt op zich nog mee. Eerst gutst de melk in golven naar buiten. Daarna komt er gal. Het lijkt alsof ze groene blubber, uit de feestwinkel heeft gegeten. Het is slijmerig, griezelig en groen. Wonderwel lacht ze tussen het kotsen door. Toch bel ik, voor de zekerheid, de huisartsenpost en de assistente stelt mij gerust.
