Wanneer de schaduwen langer worden, wanneer de wielerlappenmand rijker gevuld is dan de ren met frisse hoenderen, wanneer renners en bondscoaches nog twijfelen over het WK is er de Vuelta. Daarna worden nog wat wedstrijden verreden maar het is niet meer je dat. Het is herfst voor de wielerliefhebber. Het weer ruikt naar voetbal en cross. Voor fietsen is het te koud geworden.
Ze bestaan nog, de kwelgesels van de voet, de schandvlekken van de scholier. De turnpantoffels hebben de eeuwwisseling op wonderbaarlijke wijze overleefd. Ze zijn in afslag bovendien. Twee Euro zeventig in plaats van drie Euro in Delhaize. Verkrijgbaar in de maat 25 tot en met 37. In twee kleuren ook tegenwoordig: trendy wit en zwart. Buitenkans…
Vijf miljoen achtenveertigduizend zevenhonderd en drieëntwintig personenwagens rijden in België rond. Vijf miljoen achtenveertigduizend zevenhonderd drieëntwintig dat is grosso modo één auto per twee personen. Kinderen en comapatiënten inbegrepen. Waar moet iedereen zo dringend heen? Samen in de file, kilometers aan een stuk? Of voor diegenen met een duurdere GPS, in de rij op de tweede- en derderangs sluipwegen?
Er zijn van die momenten waarop je derde wordt en toch wint. You don’t win silver, you lose gold telt op dat moment niet meer. De Belgische estafetteploeg op de 4×100 meter had vandaag zo een moment. Borlée, Mariën, Ouedraogo en Gevaert deden wat geen landgenoot hen op een wereldkampioenschap voordeed. Betoveren op een tartanbaan. Ook al haalden Mourhit en Van Dijck ook het WK-podium, het veroorzaakte geen euforie.
